. . . . .

መ. መ.፥ ይህ መሠረታዊ ጥያቄ ነው። እኔም ራሴ ገና አዲስ ክርስቲያን በነበርኩባቸው በርካታ ዓመታት (አሁንም፥ ሁሌም አዲስ ክርስቲያን ነኝ) ደጋግሜ ጠይቄአለሁ። የዚህን ጥያቄ መልስ አንኳር የወሰድኩት መጀመሪያ መጻፍ ሀ ስል ከጻፍኩት (በኛ 1985) አዲስ ሕይወት የሚባል የትመማ መጽሐፍ ነው።

በመጀመሪያ የጥያቄው መነሻ የሆነውን ጥቅሱን በመጻፍ ልጀምር፤

እግዚአብሔር አምላክም ለማየት ደስ የሚያሰኘውን፥ ለመብላትም መልካም የሆነውን ዛፍ ሁሉ ከምድር አበቀለ፤ በገነትም መካከል የሕይወትን ዛፍ፥ መልካምንና ክፉን የሚያስታውቀውንም ዛፍ አበቀለ። ዘፍ. 2፥9። እግዚአብሔር አምላክም ሰውን እንዲህ ብሎ አዘዘው፦ ከገነት ዛፍ ሁሉ ትበላለህ፤ ነገር ግን መልካምንና ክፉን ከሚያስታውቀው ዛፍ አትብላ፤ ከእርሱ በበላህ ቀን ሞትን ትሞታለህና። ዘፍ. 2፥16-17።

የዛፏ መኖር ለምን አስፈለገ ለሚለው ጥያቄ አጭሩ መልስ ትርጉም ላለው የፍቅር ግንኙነት ነው።

በተን አድርጎ ለመረዳት ደግሞ የግንኙነትን መስፈርት መረዳትን ይጠይቃል። ግንኙነት ሲባል የመጽሐፍ ቅዱሱ እግዚአብሔር ኅብረት አስፈልጎት ነበር ማለት አይደለም። እርሱ በዘላለማዊ ግንኙነትና ኅብረት ውስጥ የሚኖር አብ፥ ወልድ፥ መንፈስ ቅዱስ ሠለስቱ አካል፥ አሐዱ አምላክ ነው። እግዚአብሔር አዳምንና ሔዋንን፥ ወይም እኔንና አንተን የፈጠረው እርሱ ኅብረት አስፈልጎት ሳይሆን እኛ ኅብረት ይኖረን ዘንድ ነው። ዮሐንስ ስለዚህ ኅብረት ሲጽፍ በ1ዮሐ. 1፥3 እንዲህ ይላል፤ እናንተ ደግሞ ከእኛ ጋር ኅብረት እንዲኖራችሁ ያየነውንና የሰማነውን ለእናንተ ደግሞ እናወራላችኋለን። ኅብረታችንም ከአባት ጋር ከልጁም ከኢየሱስ ክርስቶስ ጋር ነው።

ኅብረት ከእርሱ ጋር ይኖረው ዘንድ ሰውን መፍጠሩ ድንቅ የቸርነት ሥራው ነው። ሰውን መፍጠሩ ምንም ግዴታ ኖሮበት ሳይሆን እንዲያው የቸርነቱና የነጎነቱ ብዛት ብቻ ነው። መፍጠሩ ደግሞ እንዲያው እንደ እንስሳ ሁሉ በልቶና ጠጥቶ፥ ወልዶና አሳድጎ፥ ኖሮና ሞቶ ያለ መታሰቢያ እንዲቀር ሳይሆን ትልቁን ግንኙነት ከእግዚአብሔር ጋር ኅብረትን ያደርግ ዘንድ ነው። ለዚህም ነው ከእንስሳት የለየውን የራሱን እስትንፋስ እፍ ያለበት። የእግዚአብሔር እስትንፋስ ሰውን ከሌሎች ምድራውያን ፍጡራን ሁሉ ለይቶ ዘላለዋሚ ያደርገዋል፤ እግዚአብሔር ራሱ ዘላለማዊ ነውና።

ለግንኙነት ወይም ለኅብረት ደግሞ ፍቅርና ፈቃድ የግድ ያስፈልጋል። ለእንስሳዊ ግንኙነት ይህ አያስፈልግም። ለዚህ ደመ ነፍስ ብቻውን በቂ ነው። ለሰውና ሰው፥ እንዲሁም ለሰውና እግዚአብሔር ግንኙነት ግን ፍቅርና ፈቃድ ያስፈልጋሉ። ፍቅር ከፈቃድ የሚመነጭ ሲሆን ፈቃድ ራሱ ግን እግዚአብሔር ለሰው ልጆች ከሕይወት ቀጥሎ የሰጠው ትልቅ ስጦታ ይመስለኛል።

የዛፉ (መልካምና ክፉን የሚያስታውቀው ዛፍ) መኖር አስፈላጊነት እንግዲህ እዚህ ላይ ነው። ይህ ግንኙነት በፈቃድ ላይ የተመሰረተ ለመሆኑ ምስክር፥ መፈተሻ፥ ማረጋገጫ ያስፈልጋል። እግዚአብሔር ሰውን ሲፈጥር ፈቅዶና ወድዶ ነው። በእርሱ በኩል ፈቃድ አለ፤ መውደድም አለ። አንድያ ልጁን እስኪሰጥ ድረስ ዓለሙን እንዲሁ ወድዶአልና ነው ቃሉ የሚለን። በዚህ ኅብረት ውስጥ በአዳም በኩልም የፈቃድና የፍቅር ግንኙነት ሊኖር ግድ ነው። ወድዶ ፈቅዶ የሚገባበት ግንኙነት ነው፤ ካልፈለገ፥ ካልወደደና ካልፈቀደ ላይገባ መብት አለው። ፈቃድ አለውና።  አዳምና ሔዋን በገነት ሲኖሩ ሙሉ ነጻነት ነበራቸው። የእግዚአብሔርን ትእዛዝ ለመፈለግና ለመፈጸም፥ ኃጢአትንም ሳይሠሩ ለመኖር ችሎታ ነበራቸው።

እግዚአብሔር ሲጀመር አዳምንም፥ ዓለምንም ላይፈጥር ይችል ነበር። ዓለምም ባትፈጠር፥ እኛም ባንፈጠር ብለን እናስብ። ይህ ጥያቄም አይኖርም ነበር። ሌላው አማራጭ ዓለምን ፈጥሮ መልካምና ክፉ የሌለበት ማድረግ ወይም ስትፈጠርም መልካምና ክፉ የሚባል ነገር የሌለባት አድርጎ መፍጠር ነው። ይህ ደግሞ፥ ሁሉ ልክ የሚሆንበትና ትርጉም የሌለው እንስሳዊ ኑሮ እንደሚሆን መገመት አይሳነንም። ሌላው ምርጫ አዳምን መልካሙን ብቻ እንዲመርጥ አድርጎ መሥራት ነው። የዚህ ችግር ደግሞ ፈቃድ አልባነት ነው። አድርግ የተባለውን ያለ ምንም ምርጫ፥ ያለ ምንም ጥያቄ፥ አማራጭ ሳይኖር፥ ጥቅምና ጉዳት ሳይታወቅ፥ የግንኙነት ትርጉሙ ራሱም ሳይታወቅ፥ ልክ እንደ ሰው-ሠራሽ ሮቦት የተሠራበትን ተግባር ብቻ እንዲፈጽም፥ እንዲያደርግ ሆኖ ተሠራ ማለት ነው። ከሮቦት ጋር ግንኙነት መመሥረት አይቻልም። ሮቦት ነፍስና መንፈስ የለውም። ነፍስና መንፈስን መፍጠር የእግዚአብሔር ብቸኛ ሥልጣንና ችሎታ ነውና ሰው ነፍስን የመስራት ጥበብ ሊኖረውም አይችልም። የመጨረሻው አማራጭ በቃሉ ውስጥ የተጻፈውን አዳም መፍጠር ነው። ምርጫ ያለው፥ ፈቃድ ያለው፥ መታዘዝና አለመታዘዝ የሚችለውን፥ መውደድና አለመውደድ የሚችለውን አዳም መፍጠር። እግዚአብሔር ይህንን ነው ያደረገው። ማናችንም ከዚህኛው አማራጭ በፊት ያሉትን አማርጮች የምንፈልጋቸው አይመስለኝም።

ከአማራጮቹ ሁሉ እውነተኛ ኅብረትና ፍቅር ያለበት ግንኙነት ሊኖር የሚችለው በዚህ ፈቃድ ባለበት፥ ምርጫ ባለበት ግንኙነት ውስጥ ብቻ ነው። ምርጫ የመኖሩ አስፈላጊነት እግዚአብሔር የሚፈልገው በምርጫችን የምንግገዛለት ሲሆን ነው።

አዳምን ሲፈጥር ምንም ምርጫ ስለሌለው ሳይሆን ሙሉ የምርጫ ፈቃድ እያለው፥ ግን በፈቃደኝነት እንዲወድደው እግዚአብሔር ስለፈለገ በዔድን ገነት ውስጥ እንዳይበላ ያዘዘውን ዛፍ አኖረ። ይህም እግዚአብሔርን ታዝዞ በኅብረት እንዲኖር ወይም እግዚአብሔርን መታዘዙ በአዳም ፈቃድ ላይ እንዲመሠረት ስለወደደ ነው። አሳዛኙ ክስተት፥ አዳምና ሔዋን ለጥቂት ጊዜ (ምን ያህል መሆኑ አይታወቅም) እግዚአብሔርን ወደው ከተከተሉ በኋላ አለመታዘዝን መረጡ። እናም ውድቀት ሆነ። እዚህ ላይ፥ ‘ሰይጣን ባያስታቸው ኖሮ አይወድቁም ነበር፤ በመጀመሪያ ሰይጣን ለምን ተፈጠረ?’ ሊባል ይችላል። የዚህም መልስ ከላይ እንደተመለሰው ያለ ተመሳሳይ ነው። ሰይጣን ሲፈጠር ሰይጣን ሆኖ አልተፈጠረም፤ እርሱም እንደ ሰው ሁሉ ፈቃድ ያለው መልአክ ነበረ። እርሱም ፈቃዱን ተለማምዶ፥ አለመታዘዝን መርጦ የወደቀ ፍጡር ነው። ለአዳምና ሔዋን አለመታዘዝ ሳቢያው፥ ፈተናውን አቅራቢው ሰይጣን ሆነ እንጂ ውሳኔው የነ አዳም ነው። እምቢ ማለት ይችሉ ነበርና። ምርጫና ፈቃድ ነበራቸውና። ሰይጣን ባይፈትናቸውም ፈቃዳቸው አንድ ቀን ይጠይቃቸው ነበርና። የዛፉ (መልካምና ክፉን የሚያስታውቀው ዛፍ) መኖር አስፈላጊነት እንግዲህ ለዚህ ነው።

ዘላለም።

The post የዔድን ገነት ዛፍ ለምን አስፈለገ? first appeared on ደቀ መዝሙር.

የጌታ ፀጋ ይብዛልህ! በአዲስ ኪዳን አስራት መክፈል ግዴታ ነው ወይ! Some teacher saying that it is the law given to old covenant era! what is your understanding regarding to this idea? Thank you for kind response? your brother in Christ Jesus muluneh!

ሙሉነህ፥ አሥራት መክፈል . . . ብለው የሚጠይቁ ሰዎችን ስሰማ ግፊታቸውን ማወቅ እፈልጋለሁ። ብዙ ጊዜ ይህን ጥያቄ የሚያቀርቡ ሰዎች ለመስጠት የሚጓጉ ሳይሆኑ ከመስጠት የሚሸሹ ናቸው። እነዚህ ሰዎች ሲጠይቁ ለመስጠት ነው ወይስ ላለመስጠት? እቅጩን አሥራት ላይ ለማቆም ነው ወይስ ከዚያ ያነሰ ወይም ያለፈ ለመስጠት? አንዳንዶች ግን እውነቱን ማወቅ የሚሹ ናቸው። ይህኛውን እንደዚህኛው እወስዳለሁ። ግፊታችንን ማወቁ ይጠቅመናል።

ሁለት ጉልህ ቃላት ላይ ላተኩር። የመጀመሪያው ክፍያ የሚለው ሲሆን ሁለተኛው ግዴታ የሚለው ነው።  አስራት ክፍያ አይደለም። መክፈል ለተደረገ አገልግሎት የሚደረግ ተመጣጣኝ የገንዘብ ወይም የሌላ ነገር እኩያ ልዋጭ ነገር ነው። ገበያ ሄደህ የበግ ግልገል ወስደህ 500 ብር ብትከፍል ወይም በወሩ መጨረሻ ለተጠቀምክበት ውኃ ወይም ስልክ 2ሺህ ብር ብትከፍል ለተቀበልከው ነገር የሰጠኸው ልዋጭ ነው። አሥራት በአዲስ ኪዳን ይቅርና በብሉይ ኪዳንም የኪዳኑ ሰዎች የመሆን አንድ መግለጫ እንጂ የተቀበሉት በጎነት ክፍያ አይደለም። ለምሳሌ ለምንሞቀው ፀሐይ ወይም ለምንተነፍሰው አየር አሥራት በምንም መልኩ ተመጣጣኝ ዋጋ አይደለም።

ሁለተኛ ግዴታ ላልከው ከላይ እንዳልኩት በብሉይ ኪዳንም የኪዳን ትስስር ምልክት እንጂ ግዴታ አይደለም። ለዚህ ነው አሥራቱን ይከለክሉ፥ ይሰርቁ የነበረው። በአዲሱ ኪዳን ደግሞ ምንም ነገር በግዴታ አይደረግም። ግዴታ ከሆነ ፈቃድ የለበትም። እግዚአብሔር ደግሞ በፈቃዳችን ላይ የሚጫን ጨቋኝ አምላክ አይደለም።

ይህን ካልኩ በኋላ አሥራት ምን መሆኑን እንይ። አሥራት በብሉይ እና አዲስ ኪዳን መጻሕፍት የተጻፈ ቃል ነው። አሥራት (מַעֲשֵׂר ማዓሤር ወይም מַעַשׂרָה ማዓሥራህ፤ עָשַׂר ዓሣር፤ δεκάτη ዴካቴ፤ ἀποδεκατόω አፖዴካተኦ) ከአሥር አንድ፤ ከአሥር አንድ እጅ፥ አንድ አሥረኛ ማለት ነው፤ ዘፍ. 14፥20፤ ዕብ. 7፥1-9። አይሁድ የኪዳኑ ሰዎች እንደመሆናቸው ከእጃቸው ፍሬ ሁሉ አሥራትን ለእግዚአብሔር እንዲያቀርቡ በሕጉ ታዝዘዋል፤ ዘሌ. 27፥30፤ ዘዳ. 14፥22-28፤ 2ዜና. 31፥5-6፤ ነህ. 10፥37-38፤ 13፥5-12፤  አይሁድ የሚሰጡት አሥራት ለሌዋውያን እንደ ርስት ሆኖ የሚቀርብ ነው፤ ዘኁ. 18፥21-24። ሌዋውያን ራሳቸውም ከሚቀበሉት አሥራት፥ የአሥራት አሥራት የማንሣት ቁርባን አድርገው ያቀርባሉ፤ ዘኁ. 18፥26-28። ለሌዋውያን ከሚሰጠው በተጨማሪ በሦስት ዓመት አንዴ ከሌዋዊው ጋር ለመጻተኛ፥ ለድሀ አደግና ለመበለት ይሰጣሉ፤ ዘዳ. 26፥12። ነገሥታትም አሥራት ይወስዳሉ፤ 1ሳሙ. 8፥15-17። አሥራትን ለእግዚአብሔር ቤት አለመስጠት እግዚአብሔርን መስረቅ ነው፤ ሚል. 3፥8-10።

አሥራት የሕጉ ትእዛዝ ብቻ ሳይሆን ከሕግም ይቀድማል፤ ዘፍ. 14፥20፤ ዕብ. 7፥1-9። በቀረቤታ ስናየው በብሉይ ኪዳን አይሁድ አሥራት ወይም አንድ አሥረኛ ብቻ ሳይሆን ከዚያ በጣም ያለፈ ነበር የሚሰጡት። ሕጉ አስሰጪ ነው፤ መስጠትን ያበረታታል። ኪዳኑ ደግሞ ሰጪ ነው። ቢታዘዙ በረከት ተቋጥሮበታልና። ያ በሕግ ዘመን ነው።

በአዲስ ኪዳን ሰዎች አሥራትንም ይሰጡ ነበር፤ ማቴ. 23፥23፤ ሉቃ. 11፥42፤ 18፥12። ሰዎች አሥራትን መስጠታቸውን ጌታ አላወገዘም። ይልቅስ ያወገዘው ከጥቃቅኑም አሥራት መስጠትን እየሰጡ ትልልቁን ነገር፥ ፍርድን፥ ምሕረትን፥ ታማኝነትን፥ እግዚአብሔርን መውደድን ስለሚተዉና በዚህ ስለሚተላለፉ ያንን ነው የወቀሰው። ሕጉ የተሰጣቸው አሥራት ከሰጡ ልጁ የተሰጠን ደግሞ ምንኛ ከዚያ በላይ መስጠት አይኖርብንም? ይሁን እንጂ፥ የአዲስ ኪዳን ስጦታ መሥዋዕት ሆኖ በደስታ፥ በፈቃድ፥ እና በልግሥና የሚሰጡት ስጦታ ነው፤ ሮሜ. 12፥8፤ 2ቆሮ. 9፥6-7፤ ፊል. 4፥18፥19። ግዴታ ከኖረ ሕግ ነው፤ እኛ ደግሞ ከሕግ በታች አይደለንም። ግዴታ ከኖረ ቅሬታም ይኖራል። ግዴታ ከሆነ እንደተጠየቀው ክፍያም ይመስላል፤ ከሆነ ደግሞ እጅ በጅ ልንል ነው፤ ዱቤ አይፈቀድም ውስጥ ልንገባ ነው።

በአዲስ ኪዳን እንደ መሥዋዕት አድርገን እንድናቀርብ የተነገሩን ነገሮች አሉ፤ 1ጴጥ. 2፥5 እናንተ ደግሞ እንደ ሕያዋን ድንጋዮች ሆናችሁ፥ በኢየሱስ ክርስቶስ ለእግዚአብሔር ደስ የሚያሰኝ መንፈሳዊ መሥዋዕትን ታቀርቡ ዘንድ ቅዱሳን ካህናት እንድትሆኑ መንፈሳዊ ቤት ለመሆን ተሠሩ። ይላል። እኛ የአዲስ ኪዳን አማኞች ሁላችንም ካህናት ነንና መሥዋዕት አቅራቢዎች ነን። የምናቀርባቸው መሥዋዕቶች እነዚህ ናቸው፤

1. ሰውነታችን፤ እንግዲህ፥ ወንድሞች ሆይ፥ ሰውነታችሁን እግዚአብሔርን ደስ የሚያሰኝና ሕያው ቅዱስም መሥዋዕት አድርጋችሁ ታቀርቡ ዘንድ በእግዚአብሔር ርኅራኄ እለምናችኋለሁ፥ እርሱም ለአእምሮ የሚመች አገልግሎታችሁ ነው። ሮሜ. 12፥1፤ 15፥15-16።
2. ምስጋናችን፤ እንግዲህ ዘወትር ለእግዚአብሔር የምስጋናን መሥዋዕት፥ ማለት ለስሙ የሚመሰክሩ የከንፈሮችን ፍሬ፥ በእርሱ እናቅርብለት። ዕብ. 13፥15።
3. መልካምማድረግና ለሌሎች ማካፈላችን፤ ነገር ግን መልካም ማድረግን ለሌሎችም ማካፈልን አትርሱ፤ እንዲህ ያለው መሥዋዕት እግዚአብሔርን ደስ ያሰኘዋልና። ዕብ. 13፥16።
4. ለወንጌል ሥራ የምንሰጠው ስጦታችን፥ ገንዘባችን፤ ነገር ግን ሁሉ አለኝ ይበዛልኝማል፤ የመዓዛ ሽታና የተወደደ መሥዋዕት የሚሆነውን ለእግዚአብሔርም ደስ የሚያሰኘውን ስጦታችሁን ከአፍሮዲጡ ተቀብዬ ተሞልቼአለሁ። ፊል. 4፥18።
5. ነፍሳችንም፤ ከላይ የተዘረዘሩት ሁላችንንም የሚመለከቱ ሲሆኑ ይህ ለሁሉም አይደለም፤ ሲጠየቅ ግን ለመሠዋት ማፈግፈግ የሌለብን መሥዋዕት ነው። በመሥዋዕት እንደሚደረግ፥ የእኔ ሕይወት ይሠዋልና፥ የምሄድበትም ጊዜ ደርሶአል። 2ጢሞ. 4፥6። ነገር ግን በእምነታችሁ መሥዋዕትና አገልግሎት ተጨምሬ ሕይወቴ እንኳ ቢፈስ፥ ደስ ብሎኛል፤ ከሁላችሁም ጋር አብሬ ደስ ብሎኛል፤ ፊል. 2፥17።

ከላይ ካየናቸው መሥዋዕቶች አንጻር ሲታይ አሥራት ለጌታና ለቤቱ ሥራ የምንሰጠው ትንሹ ስጦታችን ነው። የመቄዶንያ ሰዎች ከብልጽግናቸው ሳይሆን ከድህነታቸው የሰጡት የመስጠትን በረከት ስለተለማመዱ ነው፤ 2ቆሮ. 8 እና 9። መስጠት ደግሞ በረከት ብቻ ሳይሆን ብጽዕናም ነው፤ እንዲሁ እየደከማችሁ ድውዮችን ልትረዱና እርሱ ራሱ፦ ከሚቀበል ይልቅ የሚሰጥ ብፁዕ ነው እንዳለ የጌታን የኢየሱስን ቃል ልታስቡ ይገባችሁ ዘንድ በሁሉ አሳየኋችሁ። ሐዋ. 20፥35። በአዲስ ኪዳን አሥራት በግዴታ አይከፈልም፤ በፍቅር ግን ይሰጣል።

ዘላለም።

The post በአዲስ ኪዳን አሥራት መስጠት ግዴታ ነው? first appeared on ደቀ መዝሙር.

ዘፍ. 6፥6-7 እግዚአብሔርም ሰውን በምድር ላይ በመፍጠሩ ተጸጸተ፥ በልቡም አዘነ። እግዚአብሔርም፦ የፈጠርሁትን ሰው ከምድር ላይ አጠፋለሁ፥ ከሰው እስከ እንስሳ እስከ ተንቀሳቃሽም እስከ ሰማይ ወፍም ድረስ ስለ ፈጠርኋቸው ተጸጽቼአለሁና አለ።

1ሳሙ. 15፥10-11 እና 35 የእግዚአብሔርም ቃል፦ ሳኦል እኔን ከመከተል ተመልሶአልና፥ ትእዛዜንም አልፈጸመምና ስላነገሥሁት ተጸጸትሁ ብሎ ወደ ሳሙኤል መጣ። ሳሙኤልም ተቈጣ፤ ሌሊቱንም ሁሉ ወደ እግዚአብሔር ጮኸ። . . . ሳኦልም ወደ ቤቱ ወደ ጊብዓ ወጣ፦ ሳሙኤልም እስከ ሞተበት ቀን ድረስ ሳኦልን ለማየት ዳግመኛ አልሄደም፥ ሳሙኤልም ለሳኦል አለቀሰ፤ እግዚአብሔርም በእስራኤል ላይ ሳኦልን ስላነገሠ ተጸጸተ።

1ዜና 21፥15፤ እግዚአብሔርም ያጠፋት ዘንድ ወደ ኢየሩሳሌም መልአክን ሰደደ፤ ሊያጠፋትም በቀረበ ጊዜ እግዚአብሔር አይቶ ስለ ክፉው ነገር ተጸጸተ፥ የሚያጠፋውንም መልአክ፦ በቃህ አሁን እጅህን መልስ አለው። የእግዚአብሔርም መልአክ በኢያቡሳዊው በኦርና አውድማ አጠገብ ቆሞ ነበር።

መዝ. 106፥45፤ ለእነርሱም ኪዳኑን አሰበ፥ እንደ ምሕረቱም ብዛት ተጸጸተ።

ኤር. 18፥8፥10፤ ይህ ስለ እርሱ የተናገርሁበት ሕዝብ ከክፋቱ ቢመለስ፥ እኔ አደርግበት ዘንድ ካሰብሁት ክፉ ነገር እጸጸታለሁ። በፊቴ ክፉን ነገር ቢያደርግ ቃሌንም ባይሰማ፥ እኔ አደርግለት ዘንድ ስለ ተናገርሁት መልካም ነገር እጸጸታለሁ።

ኤር. 42፥10፤ ስላደረግሁባችሁ ክፉ ነገር ተጸጽቻለሁና በዚህች ምድር ብትቀመጡ እሠራችኋለሁ እንጂ አላፈርሳችሁም፥ እተክላችኋለሁ እንጂ አልነቅላችሁም።

ኢዩ. 2፥13-14፤ ልባችሁን እንጂ ልብሳችሁን አትቅደዱ፤ አምላካችሁም እግዚአብሔር ቸርና መሐሪ፥ ቍጣው የዘገየ፥ ምሕረቱም የበዛ፥ ለክፋትም የተጸጸተ ነውና ወደ እርሱ ተመለሱ። የሚመለስና የሚጸጸት እንደ ሆነ፥ ለአምላካችሁም ለእግዚአብሔር የእህልና የመጠጥ ቍርባን የሚሆነውን በረከት የሚያተርፍ እንደ ሆነ ማን ያውቃል?

አሞ. 7፥3፥6፤ እግዚአብሔርም ስለዚህ ነገር ተጸጸተ፤ ይህ አይሆንም፥ ይላል እግዚአብሔር። . . . እግዚአብሔርም ስለዚህ ነገር ተጸጸተ፤ ይህ ደግሞ አይሆንም፥ ይላል ጌታ እግዚአብሔር።

ዮና. 3:9-10፤ 4፥2፤ እኛ እንዳንጠፋ እግዚአብሔር ተመልሶ ይጸጸት እንደ ሆነ፥ ከጽኑ ቍጣውም ይመለስ እንደ ሆነ ማን ያውቃል? እግዚአብሔርም ከክፉ መንገዳቸው እንደተመለሱ ሥራቸውን አየ፤ እግዚአብሔርም ያደርግባቸው ዘንድ በተናገረው ክፉ ነገር ተጸጽቶ አላደረገውም። . . . ወደ እግዚአብሔርም ጸለየና፦ አቤቱ፥ እለምንሃለሁ፤ በአገሬ ሳለሁ የተናገርሁት ይህ አልነበረምን? አንተ ቸርና ይቅር ባይ፥ ታጋሽም፥ ምሕረትህም የበዛ፥ ከክፉው ነገርም የተነሣ የምትጸጸት አምላክ እንደ ሆንህ አውቄ ነበርና ስለዚህ ወደ ተርሴስ ለመኰብለል ፈጥኜ ነበር።

መጸጸት ለሰው ሲሆን ስሕተትን፥ መመለስን፥ መታረምን ያሳያል። እግዚአብሔር ተጸጸተ ሲባል እግዚአብሔር ተሳስቶ ነበር፥ እርማት አስፈልጎት ነበር ማለት ነው? ይህ ከሆነ እግዚአብሔር ይስታል ወይም ይሳሳታል ማለት ነው። ነገር ግን በመጽሐፍ ቅዱስ ውስጥ በርካታ ጥቅሶች እግዚአብሔር አይጸጸትም ይላሉ። ለምሳሌ፥ ዘኁ. 23፥19፤ 1ሳሙ. 15፥29፤ መዝ. 110፥4፤ 132፥11፤ ኤር. 4፥28፤ 20፥16፤ ሕዝ. 24፥14፤ ዘካ. 8፥14፤ ሮሜ 11፥29፤ ዕብ. 7፥20-21። እነዚህ ጥቅሶች በግልጽ እግዚአብሔር አይጸጸትም ይላሉ። ስለዚህ ቃሉ እርስ በርሱ ይጋጫል ማለት ነው? ወይስ እውነት እግዚአብሔር ይጸጸታል?

መጸጸት ማለት ለሰው ሲነገር መሳሳትን ማስተዋል፥ ትክክል እንዳልሆኑ ወይም እንዳላደረጉ ማወቅ፥ መቆጨት፥ ከስሕተት መመለስ  ማለት ነው። መጸጸት ለእግዚአብሔር ከተነገረና በተመሳሳይ ትርጉም ካገናዘብነው እግዚአብሔርነቱን ያዋርዳል። ምክንያቱም እግዚአብሔር ፍጹም ነው። ሁሉን አዋቂም ነው። ስለዚህም ሰው በሚሳሳትበት መንገድ ሊሳሳት ከቶም አይታሰብምና አይጸጸትም።

እግዚአብሔር ተጸጸተ ሲባል መታረሙን ወይም ራሱን ማረሙን ማሳየቱ ነው? አይደለም። እዚህ ጸጸት የተባለው ቃል נָחַם (ናኻም) የሚል ነው። ቃሉ እህህ! ማለት ማዘን፥ መራራት ማለት ነው። በብዙ ጥቅሶች መጽናናት እና ማጽናናት የተባለው ቃል ይህ ነው። ናሆም፥ ነህምያ፥ ኑሐሚን የሚባሉት ስሞች ምንጫቸው ይህ ቃል ነው። በበርካታ ጥቅሶች ውስጥም ቃሉ ማጽናናት ወይም መጽናናት እየተባለ ተጠቅሶአል፤ ለምሳሌ፥ ዘፍ. 37፥35፤ ሩት 2፥13፤ ኢሳ. 12፥1፤ 61፥2፤ ወዘተ። መጽናናት ወይም ማጽናናት እንደምናውቀው ከኀዘን ጋር የተቆራኘ ቃል ነው። ተጸጸተ የሚለው ቃል ከላይ እንዳየነው መሳሳት ሳይሆን ማዘን ወይም መራራት መሆኑን ለማየት ጥቂት በዚህ ትርጉም የተጠቀሱትን የዚህን ተመሳሳይ ቃል נָחַם (ናኻም) አጠቃቀሶች እንመልከት።

ዘጸ. 32፥12 እና 14፤ ግብፃውያንስ፦ በተራራ መካከል ሊገድላቸው፥ ከምድርም ፊት ሊያጠፋቸው ለክፋት አወጣቸው ብለው ስለ ምን ይናገራሉ? ከመዓትህ ተመለስ፥ ለሕዝብህም በክፋታቸው ላይ ራራ። እግዚአብሔርም በሕዝቡ ላይ ሊያደርግ ስላሰበው ክፋት ራራ።

ኢሳ. 49፥13፤ እግዚአብሔር ሕዝቡን አጽናንቶአልና፥ ለችግረኞቹም ራርቶአልና ሰማያት ሆይ፥ ዘምሩ፥ ምድር ሆይ፥ ደስ ይበልሽ ተራሮችም ሆይ፥ እልል በሉ።

በነዚህ ጥቅሶች መራራት የሚለው ቃል እና ቀደም ሲል ያየነው ተጸጸተ የሚለው አንድ ናቸው።

ዘዳ. 32፥36፤ ኃይላቸውም እንደ ደከመ፥ የተዘጋ የተለቀቀም እንደሌለ ባየ ጊዜ እግዚአብሔር ለሕዝቡ ይፈርዳል፥ ስለ ባሪያዎቹም ያዝናል።

መሳ. 2፥18፤ እግዚአብሔርም መሳፍንትን ባስነሣላቸው ጊዜ እግዚአብሔር ከመስፍኑ ጋር ነበረ፤ እግዚአብሔርም ስለሚጋፉአቸውና ስለሚያስጨንቋቸው በጩኸታቸው ያዝን ነበርና በመስፍኑ ዘመን ሁሉ ከጠላቶቻቸው እጅ አዳናቸው።

2ሳሙ. 24፥16፤ የእግዚአብሔርም መልአክ ኢየሩሳሌምን ያጠፋት ዘንድ እጁን በዘረጋ ጊዜ እግዚአብሔር ስለ ክፉው ነገር አዘነ፥ ሕዝቡንም የሚያጠፋውን መልአክ፦ እንግዲህ በቃህ እጅህን መልስ አለው። የእግዚአብሔርም መልአክ በኢያቡሳዊው በኦርና አውድማ አጠገብ ነበረ። ይኸው ታሪክ በተጻፈበት ሌላ ስፍራ፥ በ1ዜና 21፥15፤ እግዚአብሔርም ያጠፋት ዘንድ ወደ ኢየሩሳሌም መልአክን ሰደደ፤ ሊያጠፋትም በቀረበ ጊዜ እግዚአብሔር አይቶ ስለ ክፉው ነገር ተጸጸተ፥ የሚያጠፋውንም መልአክ፦ በቃህ አሁን እጅህን መልስ አለው። የእግዚአብሔርም መልአክ በኢያቡሳዊው በኦርና አውድማ አጠገብ ቆሞ ነበር። በ2ሳሙ. 24፥16 አዘነ የተባለው ተመሳሳይ ቃል ነውና በ1ዜና 21፥15 ተጸጸተ ተብሎአል።

በእነዚህ ጥቅሶች ያለው ማዘን የሚለው ቃል እና ተጸጸተ የሚለው አንድ ናቸው።

ኤር. 15፥6፤ አንቺ እኔን ጥለሻል፥ ይላል እግዚአብሔር፥ ወደ ኋላሽም ተመልሰሻል፤ ስለዚህ እጄን በአንቺ ላይ ዘርግቼ አጥፍቼሻለሁ፤ ከይቅርታ ደክሜአለሁ።

ይቅርታ የሚለው ቃል እና ተጸጸተ አንድ ናቸው።

ኤር. 26፥3፥13፤ 26፥19፤ ምናልባት ይሰሙ፥ ከክፉ መንገዳቸውም ይመለሱ ይሆናል፤ እኔም ስለ ሥራቸው ክፋት ያሰብሁባቸውን ክፉ ነገር እተዋለሁ። . . . አሁንም መንገዳችሁንና ሥራችሁን አሳምሩ፥ የአምላካችሁንም የእግዚአብሔርን ቃል ስሙ፤ እግዚአብሔርም የተናገረባችሁን ክፉ ነገር ይተዋል። . . . በውኑ የይሁዳ ንጉሥ ሕዝቅያስና ሕዝቡ ሁሉ ገደሉትን? በውኑ እግዚአብሔርን አልፈሩምን? ወደ እግዚአብሔርስ አልተማለሉምን? እግዚአብሔርስ የተናገረባቸውን ክፉ ነገር አይተውምን? እኛም በነፍሳችን ላይ ታላቅ ክፋት እናደርጋለን።

እዚህ መተው የተባለው ከመጸጸት ጋር አንድ ቃል ነው።

ሲጠቃለል፥ መጸጸት ማለት ለሰው ሲነገር መሳሳትን ማስተዋል፥ ትክክል እንዳልሆኑ ወይም እንዳላደረጉ ማወቅ፥ ከስሕተት ለመምመለስ ብሎ መቆጨት ማለት ነው። መጸጸት ለእግዚአብሔር ከተነገረና በተመሳሳይ ትርጉም ካገናዘብነው እግዚአብሔርነቱን ያዋርዳል። ምክንያቱም እግዚአብሔር ፍጹም አይደለም ያሰኛል። እግዚአብሔር ግን ፍጹም አምላክ ነው። ሁሉን አዋቂም ነው። ስለዚህም ሰው በሚሳሳትበት መንገድ ሊሳሳት ከቶም አይታሰብምና አይጸጸትም። ነገር ግን ያዝናል፤ ይራራል፤ ይቅር ይላል፤ ይተዋል። ይህ ማዘን፥ መራራት፥ ይቅር ማለት፥ እና መተው ነው በአማርኛ መጸጸት የተባለው።

ዘ. መ.

The post እግዚአብሔር ይጸጸታልን? first appeared on ደቀ መዝሙር.

ዛሬ እሁድ ጥር 15 2014 (Jan, 23, 2022) በአዲስ አበባ ታላቁ ሩጫ ይደረጋል። ይህን ስጽፍ ሊጀምር አንድ ሰዓት ይቀረዋል።

ለምን ታላቁ እንደተባለ አላውቅም። ‘ታላቅ’ ሳይሆን፥ ‘ታላቁ’ ነው የሚባለው። በእርግጥ ከአፍሪቃ የጎዳና ሩጫዎች ትልቁ ነው። ያ ይሆን ታላቁ ያስባለው? አላውቅም። ከእርሱ የሚበልጡ አሉ። 21 ዓመት ሆነው። ‘ዓላማው እስፖርትን ሩጫን ማበረታታት፥ ተተኪ አትሌቶችን ማፍራት፥ በጎ መልእክቶችን ማስተላለፍ፥ ኢትዮጵያን በበጎ ማስተዋወቅና ቱሪዝምን ማስፋፋት ነው።’ እንደ አስተባባሪዋ። የዘንድሮው በአስቸኳይ ጊዜ አዋጁ ቀኑ ተራዝሞአል። ባይለወጥ ኅዳር 5 ነበር ሊደረግ የነበረው። በዛሬው ወደ 25 ሺህ ሯጮች ይጠበቃሉ።

የሚደረግበት ቀን እሁድ ከጠዋቱ ሁለት ሰዓት ጀምሮ ቢሆንም ከጠዋቱ 11:30 (5:30 a.m.) ጀምሮ ብዙ መንገዶችና ጎዳናዎች ይዘጋሉ። እሁድ ነውና አምልኮም ይስተጓጎላል።

ሩጫ መልካም ነው። ይህ ሩጫም መልካም ነው። ማናቸውም ሩጫም መልካም ነው። ሕይወት ራሷ ሩጫ ናት።

ሁላችን ሯጮች ነን፤
ሁሌ እንሮጣለን፤
ከእንጀራችን ኋላ፤
ምንም አሸንፈን ዋንጫውን ባንበላ።

ብሏል ባለቅኔ ደረጀ በላይነህ።

ሐዋርያው ጳውሎስ፥ መልካሙን ገድል ተጋድዬአለሁ፥ ሩጫውን ጨርሼአለሁ፥ ሃይማኖትን ጠብቄአለሁ፤ (2ጢሞ. 4፥7) ሲል፥ ለሟቾች የመቃብር ድንጋይ ሐረግ መጣሉ አይደለም። እውነትም ሩጫውን የሮጠ ሰው ነው።

እኛም ሁላችን በሩጫ ላይ መሆናችንን ሲያስገነዝበን የዕብራውያን ጸሐፊ፥ እንግዲህ እነዚህን የሚያህሉ ምስክሮች እንደ ደመና በዙሪያችን ካሉልን፥ እኛ ደግሞ ሸክምን ሁሉ ቶሎም የሚከበንን ኃጢአት አስወግደን፥ የእምነታችንንም ራስና ፈጻሚውን ኢየሱስን ተመልክተን፥ በፊታችን ያለውን ሩጫ በትዕግሥት እንሩጥ፤ እርሱ ነውርን ንቆ በፊቱም ስላለው ደስታ በመስቀል ታግሦ በእግዚአብሔር ዙፋን ቀኝ ተቀምጦአልና። አለ፤ (ዕብ. 12፥1-2)።

ሁላችን ሯጮች ነን። ሕይወት ሩጫ ስለሆነ። አንዳንዶች በአጭሩ ይጨርሱታል። አንዳንዶች ዘለግ ይልባቸዋል፤ ወይም ይልላቸዋል። የአንዳንዶቹ ረዥም ነው።

የዕብራውያን ጸሐፊ፥ ‘እንሩጥ’ ይላል። ይህን ያለው በተለይ ለዕብራውያን አማኞችን ቢሆንም፥ በክርስቶስ ላመኑ ቅዱሳንም ሁሉ ነው። ቀደም ሲል በዕብ. 6፥1 ‘እንሂድ’ ብሎ ነበር፤ ስለዚህ የክርስቶስን ነገር መጀመሪያ የሚናገረውን ቃል ትተን ወደ ፍጻሜ እንሂድ። ወደ ግብ፥ ወደ ፍጻሜ ከሆነ መሄድም መሮጥም ጉዞ ነው።

በተለይ፥ ‘እንሩጥ’ ሲል ከፊታችን የሮጡትን ምስክር አድርጎ ነው። ብዙ ናቸው። እንደ ደመና የከበቡን እስኪመስሉ ብዙ ናቸው። በዕብ. 11 ጥቂቶቹ ብቻ ተጠቅሰዋል።

እንድንሮጥ የተነገረን ሁለት ነገሮችን እያደረግን ነው፤

1. ከኃጢአት ጋር ወዳጅ ባለመሆን፤ ወይም ባላጋራ በመሆን። እኛ ደግሞ ሸክምን ሁሉ ቶሎም የሚከበንን ኃጢአት አስወግደን፥ . . . እንሩጥ።
2. ከፊታችን በጽድቅ ሮጦ የጨረሰውን እያየን። የእምነታችንንም ራስና ፈጻሚውን ኢየሱስን ተመልክተን፥ በፊታችን ያለውን ሩጫ በትዕግሥት እንሩጥ፤ እርሱ ነውርን ንቆ በፊቱም ስላለው ደስታ በመስቀል ታግሦ በእግዚአብሔር ዙፋን ቀኝ ተቀምጦአልና።

ታላቁ ሩጫ ለምን ታላቁ ሩጫ እንደተባለ ባይገባኝም፥ ሁላችንም ሯጮች መሆናችንን አንርሳ። ስንሮጥም በእውነት እንሩጥ። በጽድቅ እንሩጥ። ለማሸነፍ ሳይሆን ለመጨረስ እንሩጥ።

The post ታላቅ ሩጫ first appeared on ደቀ መዝሙር.

የመለኮት ባሕርይ ተካፋይነት ጥቅስ በ2ጴጥ. 1፥4 የሚገኘው ነው። ስለ ክፉ ምኞት በዓለም ካለው ጥፋት አምልጣችሁ ከመለኮት ባሕርይ ተካፋዮች በተስፋ ቃል እንድትሆኑ፥ በእነዚያ ክብርና በጎነት የተከበረና እጅግ ታላቅ የሆነ ተስፋን ሰጠን። 2ጴጥ. 1፥4

መጀመሪያ ያልሆንነውን ነገር እናስተውል።

1. እኛ መለኮት አይደለንም። መለኮት አንድ ብቻ ነው። እኛ አማልክት አይደለንም። እኛ በምድር ላይ ውር ውር የምንል ትንንሽ እግዚአብሔሮች አይደለንም። መዝ. 82፥6 ላይ የሚገኘው፥ እኔ ግን፦ አማልክት ናችሁ፥ ሁላችሁም የልዑል ልጆች ናችሁ፤ የሚለው ቃል ስለ አምላክ ሳይሆን ስለ ሰዎች እንደሚናገር ቀጥሎ ቁጥር 7 ላይ ያለው፥ ነገር ግን እንደ ሰው ትሞታላችሁ፥ ከአለቆችም እንደ አንዱ ትወድቃላችሁ አልሁ። የሚለው ቃል ይመሰክራል። አምላክ አይሞትምና እነዚህ ከሞቱ ቃሉ ስለ መለኮት አለመናገሩ መሆኑን እናውቃለን። ጌታም በዮሐ. 10፥34 ኢየሱስም እንዲህ ብሎ መለሰላቸው፦ እኔ፦ አማልክት ናችሁ አልሁ ተብሎ በሕጋችሁ የተጻፈ አይደለምን? ብሎ ሲጠቅስ ያንኑ አሳብ መግለጡ ነው። ቃሉ ኃያላን፥ ክቡራን ማለት ነው። ‘እነዚያ እንኳ እንደዚያ ከተባሉ፥ እኔ ከአብ የመጣሁት ያንን ብል ተገቢ ነው።’ ማለቱ ነው።
2. እኛ በፍጥረታችን የመለኮት ባሕርይ የለንም። ስንፈጠር ሰዎች ነን እንጂ አማልክት ወይም መናፍስት አይደለንም። ሕይወት ያለን፥ የሕይወት እስትንፋስ እፍ የተባለብን፥ ሕያዋን ወይም ከተፈጠርንባት ቅጽበት ጀምሮ ዘላለማውያን የሆንን ሰዎች ነን። ይህ ስለ አዳምም ስለ እኛም፥ ወይም በአዳም በኩል ስለ እኛም ነው።
3. የመለኮት ባሕርይ ተካፋይነት በምንም መልክ የክርስቶስ እኩዮች ወይም አቻዎች አያደርገንም። ክርስቶስ እግዚአብሔር ነው፤ ወይም ከሥላሴ አካላት አንዱ ነው። እኛ ግን ፍጡራን እና ፍጡራን ብቻ ነን።
4. የኛ ልጅነት ከክርስቶስ ልጅነት በሁሉ ረገድ፥ በመልኩም፥ በዓይነቱም፥ በደረጃውም የተለየ ልጅነት ነው። ግን ልጅነት ነው። እኛ ልጆች የተደረግን ልጆች ነን። ጌታ፥ ‘አባቴና አባታችሁ’ ሲል ይህንን ያሳያል። ‘አባታችን’ አላለም። “‘አባቴና አባታችሁ’ ሲል ያው አባት አንድ መሆኑን መናገሩ ነው፤ አይደል?” ሊባል ይቻላል። ልክ ነው፤ አባት አንድ ነው፤ አባትነቱ ግን የተለያየ ነው። ‘አባታችን ሆይ’ ብለን እንጸልይ የል?’ ሊባል ይቻላል። አዎን፤ ግን፥ ‘ብላችሁ ጸልዩ’ ነው ያለው። እዚያው ያንን ባስተማረበት ክፍል ውስጥ፥ ‘የሰማዩ አባታችሁ’ እያለም አስተምሯል፤ ‘የሰማዩ አባታችን’ አላለም። ለአይሁድ አባታችን እያለ ሳይሆን አባቴ እያለ መናገሩ ምን ማለቱ እንደሆነ፥ በግልጽ ራሱን ከአብ ጋር ማስተካከሉ እንደሆነ ገብቷቸዋል። ሊወግሩት የቃጡት አሳልፈውም የሰጡት ስለዚህ ነው። ይሁን እንጂ ልጆች ሆነናል፤ በመደረግ።
5. እኛ ከፍጥረታችን ወይም በተፈጥሮአችን የአዳም፥ የወደቀው አዳም ልጆች ነን። በእነዚህም ልጆች መካከል እኛ ሁላችን ደግሞ፥ የሥጋችንንና የልቡናችንን ፈቃድ እያደረግን፥ በሥጋችን ምኞት በፊት እንኖር ነበርን እንደ ሌሎቹም ደግሞ ከፍጥረታችን የቁጣ ልጆች ነበርን። ኤፌ. 2፥3። እነዚያ ‘የአብርሃም ልጆች ነን’ እያሉ ለሚኩራሩት የአብርሃም ሳይሆን የዲያብሎስ ልጆች መሆናቸውን በግልጽ ነበር የነገራቸው፤ ዮሐ. 8፥39-44።

1ኛ፥ ልጆች ነን።
ልጅ የሚለው ቃል በመጽሐፍ ቅዱስ ውስጥ ሰፊ ትርጉም ያለው ቃል ነው። የሥጋ ልጅ ልጅ ነው፤ ልጅ ናት። በቀጥታ ከወላጅ የተወለደም፥ በቀጥታ ሳይሆን የልጅ ልጅ የሆነም፥ ዘር የሆነም ልጅ እየተባለ ተጠርቶአል። ሁለቱ የዮሴፍ ልጆች፥ ለምሳሌ፥ የያዕቆብ ልጆች ተብለው ከ12ቱ ነገድ ጋርም ተቆጥረዋል። በሥጋ ያልተወለዱም ልጆች ተብለዋል፤ ያም ባሕርይን ገላጭ አሳብ ነው፤ የሚያስተራርቁ የእግዚአብሔር ልጆች ተብለዋል፤ የእፉኝት ልጆች፥ የቁጣ ልጆች፥ የዲያብሎስ ልጆች ሲል በሥጋ መወለድን መናገሩ አይደለም። ምስስልን መናገሩ ነው። ምሳሌያዊና ባሕርያዊ ልጅነቶችም አሉ፤ ለምሳሌ፥ የነጎድጓድ ልጆች፥ እና የመሰሉትን አላወሳሁም።ልጅነት የግንኙነት ገላጭ ነው። በቀጥታ ብንወለድም ግንኙነት አለ፤ ልደቱ ወይም ልጅነቱ አካላዊ ባይሆንም ወይም ካልሆነም ግንኙነቱ ግን አለ። እስራኤል የእግዚአብሔር ልጅ ወይም በኵር ልጅ ሲባሉ የግንኙነት ጉዳይ የተሰመረበት ነው። ከአብርሃም ጋር የተገባ ኪዳንና ግንኙነት አለና፥ በጠቅላላው እንደ ሕዝብ ከእግዚአብሔር ጋር ያላቸው ግንኙነት ማዕከላዊው ቦታ ላይ የሚገኝ ነው።እኛ የእግዚአብሔር ልጆች የመሆናችን እውነት በግልጽ የተጻፈ ቃል ነው። መጽሐፍ ቅዱስ እኛ በጌታ የሆንን ቅዱሳን የእግዚአብሔር ልጆች መሆናችንን ምንም ሳይንተባተብ ይነግረናል። የእግዚአብሔር ልጆች ነን። ይህን ግልጽ ነው። ልጆች ነን።ግን እንዴት ልጆች ሆንን? ይህ ትልቅ ጥያቄ ነው። የልጅነታችን ሂደትስ እንዴት ነው የተከናወነው? ልጆች የሆንንበት መንገድ ደግሞ አለ፤ ልጆች የሆንንበትን መንገድ መጽሐፍ ቅዱስ በገላጭ ቃላት ይገልጠዋል።

ሀ፥ ስጦታ፤ ልጅነት ስጦታ ነው። ልጅነት ስጦታችን ነው። ስጦታ ይለዋል። ለተቀበሉት ሁሉ ግን፥ በስሙ ለሚያምኑት ለእነርሱ የእግዚአብሔር ልጆች ይሆኑ ዘንድ ሥልጣንን ሰጣቸው፤ ዮሐ. 1፥12። ክርስቶስን ስንቀበለው የእግዚአብሔር ልጆች እንሆናለን። ሰጣቸው ሲል የተሰጠ ሥልጣን መሆኑ ይታያል። የተሰጠን፥ የተቀበልነው ሥልጣን ነው። ቀድሞ እኛ ልጆች አልነበርንም፤ ሥልጣኑም አልነበረንም። ኋላ ግን ተሰጠንና ኖረን፤ እኛም ልጆች ሆንን።ይህ ስጦታ የተሰጠን በእምነት በኩል፥ ክርስቶስን በመቀበል ነው፤ በእምነት በኩል ሁላችሁ በክርስቶስ ኢየሱስ የእግዚአብሔር ልጆች ናችሁና፤ ገላ. 3፥26። ስጦታ ከሆነ የተሰጠን ነን ማለት ነው። የተቀበልን ከሆንን የሰጠን አለ ማለት ነው። የተሰጠን ሆነን እንዳልተሰጠንና እንደተቀዳጀነው ሆነን የምንኮፈስበት ምንም ምክንያት ሊኖረን አንችልምም፥ የተገባም አይደለም። አስቀድመን የእግዚአብሔር ልጆች ያልነበርን የቁጣ ልጆች ነበርን፤ በእነዚህም ልጆች መካከል እኛ ሁላችን ደግሞ፥ የሥጋችንንና የልቡናችንን ፈቃድ እያደረግን፥ በሥጋችን ምኞት በፊት እንኖር ነበርን እንደ ሌሎቹም ደግሞ ከፍጥረታችን የቁጣ ልጆች ነበርን። ኤፌ. 2፥3።

ልጅነት እውነት ነው፤ ልጅነታችን እርግጥ ነው። እርሱም በፍቅር የተሰጠንና በትሕትና የተቀበልነው ስጦታ ነው። የእግዚአብሔር ልጆች ተብለን ልንጠራ አብ እንዴት ያለውን ፍቅር እንደ ሰጠን እዩ፥ እንዲሁም ነን። ስለዚህ ምክንያት ዓለም እርሱን ስላላወቀው እኛን አያውቀንም። ወዳጆች ሆይ፥ አሁን የእግዚአብሔር ልጆች ነን፥ ምንም እንደምንሆን ገና አልተገለጠም። ዳሩ ግን ቢገለጥ እርሱ እንዳለ እናየዋለንና እርሱን እንድንመስል እናውቃለን። 1ዮሐ. 3፥1-2። ልጅነታችን በፍቅር የተሰጠንና የተቀበልነው ስጦታ ነው። ስጦታ ሽልማት አይደለም። ሽልማት በሆነ ነገር በልጠን፥ ልቀን የምናገኘው የኛ ሥራ ያለበት የሌሎችን አድናቆት የምናገኝበት የሥራ ፍሬ ነው። ይህ የኛ ልጅነት ድንቅና ግሩምም ነው። ግንኙነት ነው፤ ሥልጣን አለበት፤ ወራሽነትም ነው። ይህም ሁሉ ሆኖ ግን ስጦታና ስጦታ ብቻ ነው። ስጦታ ከሆነ ሰጪ አለ፤ ተቀባይ አለ። እኛ ተቀባዮች ብቻ ነን።

ለ፥ ዳግም ልደት፤ ልጅነታችንን ገላጭ የሆነው ሌላ ቃል ዳግም ልደት ወይም መንፈሳዊ ልደት ነው። ይህ ማለት መንፈሳችን ለብቻው ዳግም ተወልዶ ነፍሳችንና ሥጋችን ደግሞ በዝግመትና በትንሣኤ ዳግም ይወለዳሉ ማለት አይደለም። እኛ ኋላ የምንገጣጠም ቁርጥራጮች አይደለንም። መጽሐፍ ቅዱስ ሁለንተናችንን ሰው ብሎ ይጠራዋል። ኢየሱስም መልሶ፦ እውነት እውነት እልሃለሁ፥ ሰው ዳግመኛ ካልተወለደ በቀር የእግዚአብሔርን መንግሥት ሊያይ አይችልም አለው። . . . ዳግመኛ ልትወለዱ ያስፈልጋችኋል ስላልሁህ አታድንቅ። ዮሐ. 3፥3 እና 7። ሰው ዳግመኛ ካልተወለደ በቀር ነው ያለው። ዳግም መወለድን ከመንፈስ መወለድም ይለዋል፤ ቁጥር 5። ዳግመኛ መወለድን ከማይጠፋ ዘር በእግዚአብሔር ቃል መሆኑንም ይነግረናል፤ ዳግመኛ የተወለዳችሁት ከሚጠፋ ዘር አይደለም፥ በሕያውና ለዘላለም በሚኖር በእግዚአብሔር ቃል ከማይጠፋ ዘር ነው እንጂ። 1ጴጥ. 1፥23። እዚህ ዘር የተባለው ቃሉ ራሱ ነው። ይህ ዘር ቃሉ መሆኑን የምናገኘው ከቀጣዮቹ ሁለት ጥቅሶች (ከቁ. 24-25) ነው። ይህ ዳግመኛ መወለድ እንደገና መወለድ ነው። እዚሁ 1ጴጥ. 1፥3-4 ኢየሱስ ክርስቶስ ከሙታን በመነሣቱ ለሕያው ተስፋና ለማይጠፋ፥ እድፈትም ለሌለበት፥ ለማያልፍም ርስት እንደ ምሕረቱ ብዛት ሁለተኛ የወለደን የጌታችን የኢየሱስ ክርስቶስ አምላክና አባት ይባረክ፤ ይላል። በሥጋ ስንወለድ የወላጆቻችን ልጆች እንደምንሆን እንደገና ወይም ዳግመኛ ስንወለድ የእግዚአብሔር ልጆች እንሆናለን። ይህ ልደት የመንፈስ ልደት ወይም መንፈሳዊ ልጅነት ነው። እግዚአብሔር መንፈስ ነው። የእግዚአብሔር ልጅ መሆን መንፈስ መሆን አይደለም። በመንፈስ ቅዱስ አማካይነት መወለድና የእግዚአብሔር ልጆች መሆን ነው። አባ አባት ብለን የምንጮኽበትን የልጅነት መንፈስ ተቀበላችሁ እንጂ እንደገና ለፍርሃት የባርነትን መንፈስ አልተቀበላችሁምና። ሮሜ. 8፥15። እዚህ ጥቅስ ውስጥም፥ ልጅነትን ወይም የልጅነት መንፈስን መቀበላችንን ይነግረናል። መቀበል ከኖረ ሰጪ አለ። መቀበል ከኖረ፥ ከመቀበል በፊት ያ ነገር በእኛ ዘንድ ያልነበረ ነገርና ኋላ የኖረ ነገር ነው።

ሐ፥ ሦስተኛው ልጆች መደረጋችን ነው።
ሦስተኛው ልጆች የመሆናችን ገላጭ ቃል ልጆች የመደረጋችን እውነት ነው። ቃሉን ከወደድን ማደጎ እንበለው፤ ከፈለግን ጉዲፈቻ እንበለው፤ ከፈለግን የእንግሊዝኛውን ወስደን adoption እንበለው፤ ቃሉ ቢጥመንም ባይጥመንም አሳቡ ግን ያ ነው። ይህንን ቃል በአዲስ ኪዳን በጳውሎስ ተደጋግሞ ተጽፎ እናገኘዋለን። ይህ የግሪክ ቃል υἱοθεσία ሁዮቴሲያ የተባለው ነው። ትርጉሙ ልጅ መደረግ፥ እንደ ልጅ መደረግ፥ ልጅ ተደርጎ መወሰድ ማለት ነው። በአዲስ ኪዳን ቃሉ በተጻፈባቸው ቦታዎች ሁሉ በጳውሎስ ነው የተጠቀሰው። ይህ ጳውሎስ ልጆች መሆናችንን አበክሮ የጻፈ ሐዋርያም ነው። እና ልጆች መሆናችንን ሲናገር ይህን ቃል መጠቀሙ በመንፈስ ቅዱስ በመመራት እንጂ ባለማወቅ ወይ በመሰለኝ አይደለም። ልጅ መሆንና ልጅ መደረግ የሚጋጩ ሁለት ነገሮች አይደሉም። ሁለት የልጅነት እርከኖች ወይም ደረጃዎችም አይደሉም። ሁለቱም አንድ ልጅነት ናቸው።

ዳግም ልደት በሥጋ ከወላጆቻችን እንደተወለድነው፥ በዮሐ. 3 ጌታ ለኒቆዲሞስ እንዳብራራው፥ በመንፈስ ወይም በመንፈስ ቅዱስ አማካይነት መንፈሳዊው ማንነታችን የእግዚአብሔር ልጅ ሲሆን ነው። ይህ ማለት ቀድሞ በአካላዊ ሕይወት ኖረንም ልጆች አልነበርንም ማለት ነው። በቲቶ 3፥5 እንደ ምሕረቱ መጠን ለአዲስ ልደት በሚሆነው መታጠብና በመንፈስ ቅዱስ በመታደስ አዳነን እንጂ፥ እኛ ስላደረግነው በጽድቅ ስለ ነበረው ሥራ አይደለም፤ ይላል። እዚህ አዲስ ልደት (παλιγγενεσία) እንደገና መወለድ ነው። ቃሉ እዚህና ማቴ 19፥28 ብቻ የሚገኝ አዲስነትን ገላጭ ነው። ዳግም ስንወለድ አንዲስ ፍጥረት ነው የምንሆነው፤ ስለዚህ ማንም በክርስቶስ ቢሆን አዲስ ፍጥረት ነው፤ አሮጌው ነገር አልፎአል፤ እነሆ፥ ሁሉም አዲስ ሆኖአል። 2ቆሮ. 5፥17። ዳግም ልደት እና ልጅ መደረግ ያው አንዱ ነገር ነው በተለያዩ መግለጫ ቃላት የተገለጠው እንጂ ሁለት እርከኖች ወይም ደረጃዎች አለመሆናቸውን ደግመን እናስብ።

ልጅ መደረግ ለሚለው ቃል ጳውሎስ የጻፋቸው ጥቅሶች እነዚህ ናቸው፤

አባ አባት ብለን የምንጮኽበትን የልጅነት መንፈስ ተቀበላችሁ እንጂ እንደገና ለፍርሃት የባርነትን መንፈስ አልተቀበላችሁምና። ሮሜ 8፥15።

እርሱም ብቻ አይደለም፥ ነገር ግን የመንፈስ በኵራት ያለን ራሳችን ደግሞ የሰውነታችን ቤዛ የሆነውን ልጅነት እየተጠባበቅን ራሳችን በውስጣችን እንቃትታለን። ሮሜ. 8፥23።

እነርሱ እስራኤላውያን ናቸውና፥ ልጅነትና ክብር ኪዳንም የሕግም መሰጠት የመቅደስም ሥርዓት የተስፋውም ቃላት ለእነርሱ ናቸውና፤ ሮሜ. 9፥4።

ነገር ግን የዘመኑ ፍጻሜ በደረሰ ጊዜ እግዚአብሔር ከሴት የተወለደውን ከሕግም በታች የተወለደውን ልጁን ላከ፤ እንደ ልጆች እንሆን ዘንድ፥ ከሕግ በታች ያሉትን ይዋጅ ዘንድ። ገላ. 4፥4-5።

በበጎ ፈቃዱ እንደ ወደደ፥ በኢየሱስ ክርስቶስ ሥራ ለእርሱ ልጆች ልንሆን አስቀድሞ ወሰነን። ኤፌ. 1፥5።

እኛ የእግዚአብሔር ልጆች ነን። የሆንነው ደግሞ በመደረግ ነው። ተደርገን ነው። ማለትም፥ እግዚአብሔር ወድዶ ልጆቹ አድርጎን ነው። በፍጥረታችን ወይም በአፈጣጠራችን ልጆች አልነበርንም። እግዚአብሔር ግን ልጆቹ እንድንሆን ወደደና ልጆቹ አደረገን፤ እንደ ልጆቹ አድርጎ ተቀበለን። ልጅነት የተፈጥሮ መብታችን አይደለም። ከተደረግን በኋላ ግን፥ ይህ ልጅነት ከተሰጠን በኋላ ግን፥ ልጅነት መብት ብቻ ሳይሆን ሥልጣንም ሆነ። ለተቀበሉት ሁሉ ግን፥ በስሙ ለሚያምኑት ለእነርሱ የእግዚአብሔር ልጆች ይሆኑ ዘንድ ሥልጣንን ሰጣቸው፤ ዮሐ. 1፥12። የእግዚአብሔር ልጆች መሆናችንን ስናስብና ስንደሰትበት፥ ልጆች የተደረግን መሆናችንንም አንዘንጋ። ልጆች የተደረግን ልጆች ነን።

በነገረ መለኮት፥ በተለይም በነገረ ክርስቶስ እና በነገረ ሰብዕ፥ የባሕርይ ልጅ እና የጸጋ ልጅ ሲባል ሰምተን እናውቅ ይሆናል። (የባሕርይ ተካፋይ ስለሚለው አሳብ ለብቻ እመለሳለሁ።) የባሕርይ ልጅ ሲባል ከአድራጊው ጋር አንድ መሆንን አመልካች ነው። ይህ ለኢየሱስ የእግዚአብሔር ልጅነት የምንጠቀምበት የስነ መለኮት ቃል ወይም ሐረግ ነው። (እዚህ ላይ፥ የጳውሎስ ፈቃዱን የእግዚአብሔር ልጅ መጽሐፍ በጠቅላላው፥ በተለይ የኛን ልጅነት በተመለከተ ደግሞ በምዕራፍ 8 እና 9ን ተንትኖታልና፥ ይህንን እንድታነብቡ፥ እንድታነብቡ ብቻ ሳይሆን እንድታጠኑ፥ አደራ እላለሁ።) ባሕርይ የሚለውን ቃል ተፈጥሮ እንዳንለው ኢየሱስ ፍጡር አይደለምና የተፈጥሮ ልጅ አይባልም። (ሆኖም፥ አዲስ ኪዳን ይህንን ቃል በአንዳንድ ጥቅሶች ውስጥ ተፈጥሮም ይለዋል።) ሥሪት እንዳይባልም እርሱ ሠሪ እንጂ ተሠሪ አይደለምና ይህም አያስኬድም።

የባሕርይ ልጅ መሰኘቱ ወልድ እና አብ አንድ ባሕርይ ወይም በእንግሊዝኛ essence በግሪክ οὐσία ወይም ούσιος የተባለውን መሆናቸውን ነው። የኒቅያው ጉባኤ አብ እና ወልድ አንድ ባሕርይ ὁμοούσιος ሆሞኡሲዮስ ወይም ὁμοούσιον ሆኖኡሲዮን ያለው ያንን ነው። አብ የሆነውን ሁሉ ወልድም ነው፤ ኹነታችው በሁሉ አንድ ነው። በዚህ ረገድ እግዚአብሔርን የሚመስል እግዚአብሔር ብቻ ነው። አብ፥ ወልድ፥ መንፈስ ቅዱስ በባሕርይ አንድ ናቸው። እግዚአብሔርን በዚህ ማንነቱ ከፍጥረት ወይም ከፍጡር የሚመስለው ምንም፥ ማንም የለም። ሰውን በመልኩና በምሳሌው መፍጠሩም ሰውን የመለኮት ባሕርይ አያላብሰውም ወይም አያቀዳጀውም። ሰው ሲፈጠር ሰው እንጂ፥ የተሰጠው ሥልጣን አለው እንጂ አምላክነት የለውም። መንፈሳዊነት አለው እንጂ መንፈስ አይደለም።

እግዚአብሔር መንፈስ ነውና መልክና አምሳል ሲባል እንደ አካል መልክ አድርገን መውሰድ የለብንም። ይህ መልክና ምሳሌ ምንም አካላዊነት የለበትም። መጽሐፍ ቅዱስ እግዚአብሔርን በሰውኛ አኳኋን ቢገልጠውም የሰው ዓይነት አይደለም። ስንዝር፥ ዓይኖች፥ ክንድ፥ ጀርባ፥ መሳቅ፥ መጸጸት፥ ወዘተ፥ በመሰሉ ቃላት ቢገልጠውም፥ ይህ ለሰው መረዳት ቃሉ የተጠቀመበት አገላለጥ ነው፤ anthropomorphism ይባላል፤ ስብዕናን ማላበስ ይባላል። ይህ ለእግዚአብሔር ብቻ ሳይሆን ለግዑዛን ነገሮችም ይደረጋል። ወንዞች ሲያጨበጭቡ፥ ተራሮች ሲዘልሉ፥ ፀሐይ እንደ አርበኛ ሲወይም ሮጥ ወዘተ፥ የዚህ ዘር ነው።

እኛ በባሕርይ፥ በፍጥረት፥ ወይም በሥሪት የምንመሳሰለው ከአዳም ጋር ነው፤ በቀጥታ ልጁ የምንሆነውም የአዳምን ነው። ከአዳም ጋር ፍጹም አንድ ነን። በኃጢአት ከመውደቃቸው በፊት ከነበራቸው ንጽሕና በቀር አንድ ነን። አዳም ሲፈጠር ሰው እንጂ አምላክ አልነበረም። ሰው እንጂ መንፈስም አልነበረም። ፍጡር እንጂ ልጅም አልነበረም። እኛም ቀድሞ ልጆች አልነበርንም። በሆነ ጊዜ ግን ሆነን ተገኘን። በራሳችን አልሆንንም፤ ግን ተደረግን። ከላይ እንዳልኩት፥ ቃሉን ማደጎ እንበለው፥ ጉዲፈቻ፤ ወይም የእንግሊዝኛውን adoption እንውሰድ ወይም በሌላ በምናውቃቸው ቋንቋዎች እንጥራው ነጥቡ ልጆች ያልነበርን እኛ ልጆች #መደረጋችን፥ እንደ ልጆች መሆናችን፥ ልጆች መሆናችን ነው።

እኛ ቀድሞ ወገን አልነበርንም፤ ኋላ ግን ወገን ሆንን፤ ምሕረት ያገኘን አልነበርንም፤ ምሕረት ያገኘን ሆንን። እናንተ ቀድሞ ወገን አልነበራችሁም አሁን ግን የእግዚአብሔር ወገን ናችሁ፤ እናንተ ምሕረት ያገኛችሁ አልነበራችሁም አሁን ግን ምሕረትን አግኝታችኋል። 1ጴጥ. 2፥10። ወገን ያልነበርነው ወገን ከሆንን፥ ተደረግን ማለት ነው። ቀድሞም ወገን የነበረ ሰው ወገን አይደረግም። ለምሳሌ፥ ለአጎቶቼ እኔ የወንድማቸው ወይም የእኅታቸው ልጅ ነኝ። ስወለድ ጀምሮም ወገን፥ ዘመድ ነኝ። ሊያደርጉኝ አይችሉም ቀድሞም ነኝና። ያልሆነ፥ ያልነበረ ሲደረግ ግን ያ ሌላ ነገር ነው። ደግሞም ይቻላል። በተለያዩ ባህሎች አንድ ወይ ሌላ ሥርዓት ይፈጸምና ዝምድና ይፈጠራል። ይህ የጋብቻ ዝምድናን አይጨምርም። አንድ ምሳሌ ብንወስድ፥ በአገራችን የጡት ልጅ የሚባል ልጅነት አለ። በሥርዓቱ ጡት ሳይሆን ጣት ነው የሚጠቡት። ግን አንድ ጡት ጠብተው ያደጉ ወንድማማች ወይም ወንድምና እኅት ይሆናሉ። በአንዳንድ ባህሎች ጣትና ጣት ተበጥቶ ደም ይደማና ደምና ደም ተነካክተው የሥጋና ደም ዘመድ ሆኑ ይባላል። እነዚህ ልጅ ወይም ዘመድ ያልሆኑ ወገን ሲደረጉ ነው። ጉዲፈቻ ከነዚህ ዓይነቶቹ አንዱ ወገንነቶች ወይም ልጅነቶች ነው።

እኛ የእግዚአብሔር ልጆች ከመሆናችን በፊት ልጆች አልነበርንም። ሳንሆን ኖረን፥ ስንሆን ያልነበርነውን ነው የሆንነው። ልጅ ነው የሆንነው። የሆንነውም በመደረግ ነው። ልጅነት ማንነታችን ነው። መደረግ ደግሞ የተደረግንበት መንገድ ነው። በብሉይ ኪዳን ልጆች ሳይሆኑ እንደ ልጅ መቆጠርም ልጆች ሆነው እንደ ሌላ ልጅ መቆጠርም አለ። ለሁለቱም አንድ አንድ ምሳሌ ላሳይ፤ ኤፍሬምና ምናሴ የዮሴፍ ልጆች ናቸው፤ ያዕቆብ ግን እንደ ራሱ ልጆች አድርጎ ወሰዳቸውና ከ12ቱ ነገድ ጋር ተቆጠሩ፤ ዘፍ. 48፥5-6። ልጅ ሆኖ ስላለመሆን ምሳሌ ደግሞ፥ በብሉይ ኪዳን የዋርሳ ሕግ የሚባል አለ። ባል ሳይወልድ ከሞተ የባል ወንድም ሚስቲቱን የራሱ አድርጎ ይወስዳል። ቢወልድም ልጆቹ ወይም ልጁ በሞተው ስም ይጠራል፤ የሟቹ ስምና ርስትም አይቋረጥም፤ ዘዳ. 25። ልጅ ሆኖ ልጅ አለመሆንም፥ ልጅ ሳይሆኑ ልጅ መሆንም አለ።

ጴጥሮስ በ1ጴጥ. 2፥10 ወገን ሳይሆኑ ወገን መሆንን የጠቀሰው ከሆሴዕ ትንቢት (ሆሴ. 1-2) የተወሰደ አስገራሚ የፈረሰና የታደሰ ግንኙነት ምስልም ታሪክም ነው። ይህ የኛ ወገንነትም ምስል ሆኖ በአዲስ ኪዳን በጴጥሮስ የተጠቀሰው ነው። የኛ ታሪክ የኛ ልጅነት ነው። የኛ ልጅነት ድንቅና ግሩም ነው። የኛ ልጅነት ሥልጣን ነው፤ ወራሽነትም ነው። ከእግዚአብሔር ጋር በክርስቶስ በኩል የተመሠረተ ግንኙነት ነው። ይህም ሁሉ ሆኖ ግን ልጅነታችን በበጎነቱ የተሰጠን፥ የተቀበልነው ስጦታና ስጦታ ብቻ ነው እንጂ የተቀዳጀነው ድልና መብት አይደለም። አንዳንድ የሐሰት አስተማሪዎች ይህንን እኛ በበጎነቱ ልጆች የተደረግንበትን ቸርነት ከክርስቶስ ልጅነት ጋር እያነጻጸሩ፥ የኛ ልጅነት እና የእርሱ ልጅነት የመንትያ ያህል አንድ እንደሆነ ሲናገሩና የሰዎችን እምነት ሲገለብጡ ማየት ምንኛ አሳዛኝ ነው!

ቀድሞ አባታችን ያልሆነ አባት የሌላው ልጆች የነበርነውን ልጆች አድርጎ ከተቀበለን የምን ልጅ ትባላለህ? የባሕርይ ልጅ አይደለንም። የባሕርይ ልጅ የሚባል ስለኛ የተነገረ ቃል ከቶም የለም። 1ጴጥ. 1፥4 የባሕርይ ተካፋዮች እንድንሆን በተስፋ ቃል መደረጋችንን ይናገራል። ይህንን በቀጣዩ እንመለከታለን።

2. የባሕርይ ተካፋዮች

የልጅነታችን ሂደትስ እንዴት ነው የተከናወነው? የእግዚአብሔር ልጆች የሆንነው በተፈጥሮአችን ወይም በፍጥረታችን ሳይሆን እግዚአብሔር እንደ ልጆች አድርጎ ተቀብሎን ነው። ልጅነት የተሰጠን ስጦታ ነው እንጂ ከወላጆቻችን ስንወለድ በተፈጥሮ እንዳገኘነው ያለ መወለድ አይደለም። ቀደም ሲል ካየናቸው ጥቅሶች አንዱ በገላ. 4 የሚገኘው ነው። ነገር ግን የዘመኑ ፍጻሜ በደረሰ ጊዜ እግዚአብሔር ከሴት የተወለደውን ከሕግም በታች የተወለደውን ልጁን ላከ፤ እንደ ልጆች እንሆን ዘንድ፥ ከሕግ በታች ያሉትን ይዋጅ ዘንድ። ልጆችም ስለ ሆናችሁ እግዚአብሔር አባ አባት ብሎ የሚጮኽ የልጁን መንፈስ በልባችሁ ውስጥ ላከ። ስለዚህ ከእንግዲህ ወዲህ ልጅ ነህ እንጂ ባሪያ አይደለህም፤ ልጅም ከሆንህ ደግሞ በክርስቶስ የእግዚአብሔር ወራሽ ነህ። ገላ. 4፥4-7።

ይህ ጥቅስ እንደ ልጆች እንሆን ዘንድ እና ልጆች እንደሆንን በግልጽ ይናገራል። የእግዚአብሔር ቃል በማያሻማ መንገድ ልጆች መሆናችንን ይመሰክራል። ልጆች ነን። ልጆች የሆንነው ደግሞ ምንም የራሳችን ፍሬ ኖሮን ሳይሆን እግዚአብሔር ልጁን እንዲዋጀን ልኮት በእርሱ የዎጆ ሥራ በኩል ነው ልጆች የሆንነው። እርሱን ስንቀበል ልጆች ሆንን። ልጆች የሆንነው እግዚአብሔር ልጆቹ አድርጎን ነው። እንጂ በልጁ በኩል ከራሱ ጋር ባያስታርቀን ኖሮ፥ በራሳችንማ ጠላቶች ነበርን። ቃሉ ልጆች መሆናችንንም ልጆች የሆንነው በመደረግ መሆኑንም ይነግረናል። እነዚህ ሁለቱ እርስ በርስ የሚጋጩ አይደሉም።

ልጆች የሆንነው ልጆች ተደርገን ተወስደን ነው። ከሆንን እና ከተደረግን፥ አድርጎ የወሰደን አለ ማለት ነው። ልንሆን ተወስነን ከሆነ የወሰነ አለ ማለት ነው። በበጎ ፈቃዱ እንደ ወደደ፥ በኢየሱስ ክርስቶስ ሥራ ለእርሱ ልጆች ልንሆን አስቀድሞ ወሰነን። ኤፌ. 1፥5። ይህ ቃል አዲስ ኪዳን በተጻፈበት ቋንቋ υἱοθεσία ሁዮቴሲያ መሆኑንም አይተናል። ልጅ መሆን፥ ልጅ መደረግ፥ እንደ ልጅ መወሰድ ማለት ነው። እኛ በክርስቶስ በኩል የእግዚአብሔር ልጆች ተደርገናል። ታዲያ ተደርገናል የሚለው ያልበቃቸው ሰዎች ከክርስቶስ ጋር እኩያ የሆኑ ልጆች እንደሆኑ ራሳቸውን ያሳብጣሉ። ልጅነት ሥልጣን ቢሆንም (ዮሐ. 1፥12) በሥልጣናችን የተቀዳጀነው ሥልጣን ሳይሆን የተሰጠን ሥልጣን ነው። ይህንን υἱοθεσία ሁዮቴሲያ የሚለውን ቃል ብዙዎቹ የእንግሊዝኛ ትርጉሞች the adoption of sons ወይም the adoption of children ብለው ተርጕመውታል። ትክክለኛ ትርጉም ነው። አንዳንድ ሰዎች ማደጎ እና ጉዲፈቻ የሚለውን ቃል ይጠቀማሉ። ይህ ቃል በአገራችን አሉታዊ የሆነ ምስል ስለሚቀርጽ ለአንዳንዶች ግራ ያጋባል። ያጋባ እንጂ ነገሩ ግን ያ ነው።

በአገራችን ባህል ቃሉ አሉታዊነት የተጫነው ይሁን እንጂ፥ አዲስ ኪዳን በተጻፈበት ዘመንና ዐውድ ይህ ቃልና ልማድ ግን ድንቅ ነገር ነው። በአገራችን ማደጎ ተደርገው የሚወሰዱ ልጆች፥ ችግረኞች፥ አሳዳጊ ያጡ፥ ምስኪኖች፥ ድሀ አደጎች፥ ወላጅ አልባዎች ናቸው። እንደዚህ ብቻ ብንወስደውም እንኳ ትርጉሙ ያስኬዳል። እኛም እኮ በክርስቶስ የእግዚአብሔር ልጆች ከመሆናችን በፊት ምስኪኖችና ከጸጋ የራቅንና ከክብሩ የጎደልን፥ የወደቅን፥ የሞትን ሙታን ነበርን! ጳውሎስ ይህንን በጻፈበት የግሪክ ወሮሜ ባህልና በአዲስ ኪዳን ዘመን ችግረኛ ሕጻናት ብቻ ሳይሆኑ ትልልቅ ሰዎችም ልጆች ተደርገው ይወሰዳሉ። ወሳጁ ሰው ደግሞ ልጆች የሌሉት ወይም ያሉትም ሊሆን ይችላል። ልጆች ከሌሉት ያንን ልጅ አድርጎ የወሰደውን ሰው ወራሹ ሊያደርገው ከመፈለጉ በጎነት የተነሣ ብቻ ነው ልጅ የሚያደርገው። ልጆች ካሉትም አብሮ ወራሽ እንዲሆን፥ የልጆቹ ወንድም እንዲሆን፥ ቸርነቱ እንዲበዛ ሲል ልጁ ያደርገዋል፤ እኩል መብትም ያቀዳጀዋል። ልጁም በስሙ ይጠራል። ይህ የበጎነት ምልክት ነው።

እግዚአብሔር እኛን ልጆቹ ያደረገን የጸጋው ክብር ይመሰገን ዘንድ ነው። በበጎ ፈቃዱ እንደ ወደደ፥ በኢየሱስ ክርስቶስ ሥራ ለእርሱ ልጆች ልንሆን አስቀድሞ ወሰነን። በውድ ልጁም እንዲያው የሰጠን የጸጋው ክብር ይመሰገን ዘንድ ይህን አደረገ። ኤፌ. 1፥5-6።

የመለኮት ባሕርይ ተካፋይነትስ?

የመለኮት ባሕርይ ተካፋይ ወደሚለው አሳብ እንምጣ። የመለኮት ባሕርይ ተካፋይነት ጥቅስ በ2ጴጥ. 1፥4 የሚገኘው ነው። ስለ ክፉ ምኞት በዓለም ካለው ጥፋት አምልጣችሁ ከመለኮት ባሕርይ ተካፋዮች በተስፋ ቃል እንድትሆኑ፥ በእነዚያ ክብርና በጎነት የተከበረና እጅግ ታላቅ የሆነ ተስፋን ሰጠን። 2ጴጥ. 1፥4

የአማርኛው ትርጉም ገና ሲጀምር በዓለም የሚገኝ ጥፋትን የሚያመጣ ክፉ ምኞትን በመግለጥና ከዚያ ማምለጥን በመናገር ይጀምራል። መለኮት መለኮት መጫወት የሚያምራቸውን ሰዎች ስናይ መጀመሪያ የምናስተውለው ነገር፥ ከዚህ ክፉ ምኞትና ዓለማዊ ጥፋት የራቁ ሳይሆኑ የተጣበቁ መሆናቸውን ነው። ከዓለምና የዓለም ከሆነ ነገር ጋር እየተጫወቱ የመለኮት ባሕርይ ተካፋይነትን ማውራት ይመቻል? አይመችም። ዓለምን እንደ ሙጫ ተጣብቀውባት፥ ስጋዊነትን ተላብሰው፥ ገንዘብን እንደ ውኃ እየተጠሙና እየጠጡ የባሕርይ ልጆች ነን ሲሉ ያስደነግጣል።

የመለኮት ባሕርይ በሚለው ሐረግ ውስጥ፥ ‘መለኮት’ ግልጽ አሳብ ስለሆነ፥ ‘ባሕርይ’ የሚለውን ቃል እንመልከት። መለኮት አምላክነት ነው። አምላክ አንድ ብቻ ነውና እኛ በፍጥረታችን አምላክነት የለንም። ባሕርይ የሚለው ቃል በተጻፈበት በግሪክ ቋንቋ φύσις ፉሲስ ወይም ፊሲስ የሚል ነው። ቃሉ ምን ማለት እንደሆነ በሌሎች የተጠቀሰባቸው ቦታዎች ማየት ተገቢ ነው። ቃሉ በአዲስ ኪዳን ወደ 11 ጊዜያት ተጽፎአል። አራቱ ጥቅሶች ባሕርይ ሲሉ የቀሩት ፍጥረት ይሉታል። ፍጥረት የሚለው ቃልም አሳቡን ይገልጠዋል።

2ጴጥ. 1፥4 ስለ ክፉ ምኞት በዓለም ካለው ጥፋት አምልጣችሁ ከመለኮት ባሕርይ ተካፋዮች በተስፋ ቃል እንድትሆኑ፥ በእነዚያ ክብርና በጎነት የተከበረና እጅግ ታላቅ የሆነ ተስፋን ሰጠን።

ሮሜ 1፥26-27 ስለዚህ እግዚአብሔር ለሚያስነውር ምኞት አሳልፎ ሰጣቸው፤ ሴቶቻቸውም ለባሕርያቸው የሚገባውን ሥራ ለባሕርያቸው በማይገባው ለወጡ፤ ስለምንድር ነው የሚናገረው? ሴቶች ፍጥረታቸውን ወይም ሴትነታቸውን ትተው ከሴትነታቸው ሌላ፥ የሴትነት ባሕርይ ወይም ተፈጥሮ ያልሆነውን ሌላ ለመሆን መሞከራቸውን ነው። ባሕርይ የተባለው የተፈጠሩበት ነገር ወይም ፍጥረታዊ ማንነት ወይም ውስጣዊ ማንነት ነው።

ሮሜ 2፥14 ሕግ የሌላቸው አሕዛብ ከባሕርያቸው የሕግን ትእዛዝ ሲያደርጉ፥ እነዚያ ሕግ ባይኖራቸው እንኳ ለራሳቸው ሕግ ናቸውና፤ ይህም የሚያሳየው ሰዎች ሰዎች ብቻ ስለሆኑ መለኮታዊውን ተሻጋሪ ሕግ ወይም የሕሊና ሕግ ሊኖሩት ሊታዘዙት በውስጣቸው እንደሚያውቁት ይገልጣል። ይህ ባሕርይ የተሰኘው ነገር የውስጥን ማንነት ገላጭ ቃል ነው። ለምሳሌ፥ አትግደል የሚለውን አምላካዊ ትእዛዝ ያልሰማና ያልተማረ ሰው፥ በፍጥረቱ መግደል መጥፎ መሆኑን ያውቃል።

ገላ. 4፥8 ነገር ግን በዚያን ጊዜ እግዚአብሔርን ሳታውቁ በባሕርያቸው አማልክት ለማይሆኑ ባሪያዎች ሆናችሁ ተገዛችሁ፤ ገላ. 4፥8 በባሕርይ አምላክ አለመሆን ግልጽ ነው። ምንም አምላክ የለም፤ ከአንዱ በቀር። አምላክ ተደርጎ የሚመለክ የለም ማለት አይደለም። ግን ያ ጣዖት እንጂ አምላክ አይደለም። ወይም መለኮት አይደለም። እነዚህ ጣዖታት ፍጥረቶች፥ ፍጡራን፥ ወይም አጋንንት፥ ወይም የሰው እጅ ሥራ የሆኑ ቅርጻ ቅርጽ ናቸው እንጂ አምላክ ወይም መለኮት አይደሉም። በባሕርያቸው፥ በማንነታቸው ወይም በምንነታቸው አማልክት አይደሉም። ውስጣዊ፥ የራሳቸው የሆነ፥ ፍጥረታቸው የሆነ፥ አምላክነት የላቸውም።

ይህ φύσις የተባለው ቃል ከላይ ባየናቸው ጥቅሶች ውስጥ ባሕርይ ተብሎ ሲተረጎም ወይም ሲሰኝ በተቀሩት ቃሉ በተጠቀሰባቸው ጥቅሶች በሮሜ 2፥27፤ 11፥21 እና 24፤ 1ቆሮ. 11፥14፤ ገላ. 2፥15፤ ኤፌ. 2፥3፤ ያዕ. 3፥7፤ ይኸው ተመሳሳይ ቃል (φύσις) በአማርኛ ፍጥረት እየተባለ ተተርጕሞአል። ፍጥረት ውስጣዊ ማንነት ነው። ባሕርይን በሚገባ ይገልጠዋል። ደስታ ተክለ ወልድ ባሕርይን ሲተረጕሙ፥ ‘ያልተፈጠረ፥ የማይመረመር፥ የማይታወቅ፥ ኅቡእ፥ ረቂቅ፥ ቅድስት ሥላሴን አንድ የሚያደርግ፥ በሥርው፥ በጕንድ፥ በነቅዕ የተመሰለ፤ የፈጣሪ ባሕርይ፤ አምላክነት’ ይሉታል። ዐዲስ ያማርኛ መዝገበ ቃላት፤ ገጽ 162። ከላይ ባየናቸው ጥቅሶች ውስጥ ባሕርይ የሚለው ውስጣዊ ማንነት ወይም ኹነትን ነው።

ቀደም ሲል በነገረ ክርስቶስ እና በነገረ ሰብዕ፥ የባሕርይ ልጅ እና የጸጋ ልጅ የሚለውን ስንመለከት የባሕርይ ልጅ ሲባል ከአድራጊው ጋር አንድ መሆንን አመልካች ነው። ይህ ለኢየሱስ የእግዚአብሔር ልጅነት የምንጠቀምበት የስነ መለኮት ቃል ወይም ሐረግ ነው። ባሕርይ የሚለው ቃል በአንዳንዶቹ φύσις የሚለው ቃል በተተረጎመባቸው ቦታዎች ተፈጥሮ ቢባልም፥ ለመለኮት ተፈጥሮ እንዳንለው ማሰብ አይመችም። ኢየሱስ ፍጡር አይደለምና የተፈጥሮ ልጅ አይባልም። ሥሪት እንዳይባልም እርሱ ሠሪ እንጂ ተሠሪ አይደለምና ይህም አያስኬድም። ኢየሱስ የባሕርይ ልጅ መሰኘቱ ወልድ እና አብ አንድ ባሕርይ ወይም በእንግሊዝኛ essence በግሪክ οὐσία ወይም ούσιος የተባለውን መሆናቸውንና የኒቅያው ጉባኤ አብ እና ወልድ አንድ ባሕርይ ὁμοούσιος ሆሞኡሲዮስ ወይም ὁμοούσιον ሆኖኡሲዮን መሆናቸውን ለመግለጥ እንደተጠቀመበት ተመልክተናል።

ቃሉ አንድ ዓይነትነትን ገላጭ ነው። ὁμός ሆሞ ወይም ሆሞስ አንድ ወይም አንድ ዓይነት ወይም ምንም ልዩነት የሌለው ተመሳሳይ፥ οὐσία ኡሲያ ባሕርይ። ይህንን ὁμοούσιος የሚለውን ሐረግ ወደ እንግሊዝኛ “consubstantial” ብለው ነው የተረጎሙት። ይህ የኒቅያ ጉባኤ አርዮስ የተወገዘበት ጉባኤ ነው። አርዮስ ኢየሱስ ከአብ ጋር አንድ ወይም እኩል ያልሆነ ከሰው የሚበልጥ ከአብ ግን ያነሰ ወይም ሙሉ መለኮት ያልሆነ ያደርገዋል። (አርዮሳውያን የሆኑ የዘመናችን የዋችታወር ተከታዮች ወይም የይሆዋ ምስክሮች ነን የሚሉ ኢየሱስ ከአብ ጋር አንድ ወይም እኩል ያልሆነ ከሰው የሚበልጥ ከአብ ግን ያነሰ ወይም ሙሉ መለኮት ያልሆነ የተፈጠረ ፈጣሪ ያደርጉታል።) ኋላ በ381ዱ የቁስጥንጥንያ ጉባኤም ይኸው መግለጫ ጸና።

The post የመለኮት ባሕርይ ተካፋዮች ነን? እንዴት? የእግዚአብሔር ልጆችስ ነን? እንዴት? first appeared on ደቀ መዝሙር.

ይህንን ‘መንፈሳዊ ውንብድና’ የሚለውን ሐረግ፥ ባለፈው ሳምንት እያነበብኩት ከነበረው የጸሎት-የንግድ ቤት?! ከተሰኘው የወንድም ተካልኝ ነጋ መጽሐፍ የወሰድኩት ነው። የጌታ ቤት ከጸሎት ቤትነት ወደ ጨረታና የችርቻሮ ንግድ ቤትነት እንዴት በፈጣንና እኩይ አካሄድ እየተለወጠ መሆኑን የሚናገር፥ ደግሞም ከመፍትሔ አሳቦች ጋር አሰናስሎ ያቀረበ ግሩም መጽሐፍ። ግዙት፤ አንብቡት።

ስለ ወንበዴ ጥቂት ልበል፤ ወንበዴ ወራሪ ጦር ሆኖ ከውጪ የመጣ አገር ወጊ አይደለም። ወንበዴ ቤቱና መንደሩ ኮስኩሶት የወጣ፥ አገዛዝ ያልተመቸው ወይም ለራሱ ጥቅም ሲል ፋንኖ ወጥቶና አፈንግጦ ሌሎችን በዙሪያው እየኮለኮለ፥ የዋሃንን እና ያልተማሩትን እያወናበደና እያታለለ ዋናውን አካል የሚወጋና የሚጎዳ፥ ሕዝብንም የሚያተራምስ ሰው ነው። ወንበዴ ከመደበኛው የኑሮ መስመር ወጥቶ፥ ተለይቶ፥ በስውርና በምስጢር፥ በማታለልና በማጭበርበር፥ ሲልም በማስፈራራትና በማስደንገጥ፥ በማገትና በመጉዳት፥ በአደባባይ ሳይሆን፥ በተጠያቂነት ሳይሆን፥ በሕጋዊነት ሳይሆን የሚንቀሳቀስ ዘራፊና አግበስባሽ ነው። ወንበዴ ሲዘርፍ ኅሊና የለውም፤ ሰዓት ፈትቶ ከመውሰድ ይልቅ ከእጅ ጋር ቆርጦ ይወስዳል፤ ቀለበት ቶሎ አልወልቅ ካለ ከነጣት ቆርጦ ይወስዳል፤ ጉትቻን ከጆሮ ጋር ይገነጥላል።

ከላይ ያልኩት መንፈሳዊ ወንበዴ ከጫካው ወንበዴ ጋር ተመሳሳይ ነገር የሚያደርግ ሆኖ ልዩነቱ ይህኛው ሃይማኖታዊና መንፈሳዊ ይዘት ያለው መሆኑ ነው። በተለምዶ መንገድ ጫካ የገባ ሳይሆን ‘መንፈሳዊ’ ጥሻ ውስጥ የገባ ሰው ነው። የመንግሥትን ሕግ የጣሰ ሳይሆን (ይህም በወጉ ከተፈተሸ የተጣሰ መሆኑ እውን ነው፤ ስሜትና ገንዘብና አካል ከተጎዳ፥ ነፍስ ከጠፋ ሕግ መጣስ አይደል?) ግን ከዚያ በላይ የእግዚአብሔርን ሕግ እየጣሰ፥ እየሰበረ፥ እያጣመመ፥ ለራሱ ስምና ጥቅም፥ ዝናና ካዝና የሚሠራ ጭፍራ ያለው የጎበዝ አለቃ ነው። የሚጎዳውና የሚወጋው፥ የሚያምሰውና የሚዘርፈው አላፊ መንገደኛን ሳይሆን የክርስቶስን አካል ቤተ ክርስቲያንን ነው።

የሐሰተኞች ነቢያት ኢየሱስ የመጽሐፍ ቅዱሱ ኢየሱስ መስሎን አንወናበድ። እነዚህ ሰዎች የክርስትና ቀለም የተቀቡ መንፈሳዊ ወንበዴዎች መሆናቸውን አንርሳ! ተአምራት መደረጋቸውንና ተአምራቱም በኢየሱስ ስም መደረጋቸውን ብቻ አንይ። ምልክቶችና ድንቆች በቅዱሳን በኢየሱስ ስምም፥ በሐሰተኞች በኢየሱስ ስምም፥ ያለ ኢየሱስ ስምም ይደረጋሉ። ሐሰተኛ ክርስቶሶችና ሐሰተኛ ነቢያት በስሙ ታላላቅ ድንቅ ነገሮችን ያደርጋሉ። ይህ ድንቅ አይደለም። ድንቅ የሚያደርገው ኢየሱስ ብቻ አይደለም። ሐሰተኛ ድንቆችም አሉ፤ 2ተሰ. 2፥9-10 ይህንን እንዲህ ሲል ይነግረናል፤ ይድኑ ዘንድ የእውነትን ፍቅር ስላልተቀበሉ ለሚጠፉ፥ የእርሱ መምጣት በተአምራት ሁሉና በምልክቶች በሐሰተኞች ድንቆችም በዓመፅም መታለል ሁሉ እንደ ሰይጣን አሠራር ነው። በምልክቶች በሐሰተኞች ድንቆችም!

ይህ ስለ ሐሰተኛው ክርስቶስ እንዲሁም በዓመጸኛው መንፈስ ስለሚሠራው የሐሰት አሠራር የሚናገር ክፍል ነው። በኢየሱስ ስም የተደረገ ነገር ሁሉ በኢየሱስ የተደረገ ነው ማለት አይደለም። አይምሰለን። በማቴ. 7፥22-23 በስሙ ስለተደረጉ ድንቅ ነገሮች ይናገራል። ድንቆቹን ያደረጉት ሰዎች ግን አስደናቂ ሰዎች እንጂ የዳኑ ሰዎች አልነበሩም። በዚያ ቀን ብዙዎች፦ ጌታ ሆይ፥ ጌታ ሆይ፥ በስምህ ትንቢት አልተናገርንምን፥ በስምህስ አጋንንትን አላወጣንምን፥ በስምህስ ብዙ ተአምራትን አላደረግንምን? ይሉኛል። የዚያን ጊዜም፦ ከቶ አላወቅኋችሁም፤ እናንተ ዓመፀኞች፥ ከእኔ ራቁ ብዬ እመሰክርባቸዋለሁ።  በስሙ ድንቅ አድርገዋል፤ ግን አልታወቁም።

የነቢያቱ ኢየሱስ ነቢያቱን የሚያዝዝ ሳይሆን ለነቢያቱ ትእዛዛት ደፋ ቀና እያለ የሚሠራላቸው ከሆነ፥ ብር አባዛ ሲሉት የሚያባዛላቸው ከሆነ፥ የብልጽግና አዋጅ አንባቢና አነብናቢ ከሆነ፥ ስልክ ቁጥር ተናግሮ ንስሐ የሚያስፈልገውን ኃጢአታቸውን የሚደብቅ ከሆነ፥ እንደተፈወሱ ነግሮአቸው ፈውሳቸውን ከስፍራው የሚያጠፋው ከሆነ፥ ሁሌ ምድራዊ፥ ቁሳቁሳዊና ሥጋዊ ሸቀጣ ሸቀጦችን ለቸርቻሪዎች መደብር እንደሚያቀርብ አይሱዙ እየተጫነ መጥቶ የሚያራግፍ ብቻ ከሆነ፥ ስለ ምድራዊው ድሎት ብቻ እንጂ ስለ ሰማያዊው ሕይወትና ይልቁንም ስለ ዘላለማዊው ቅጣት የማይናገር ከሆነ፥  የመስቀሉ ዋጋ የኃጢአት ክፍያ መሆኑን ጨርሶ የማያስታውስና የማያሳስብ ከሆነ፥ እርሱን በማመናቸው፥ እርሱን በመከተላቸው ምክንያት ስደትና መከራ ጨርሶውኑ የማያገኛቸው መሆኑን የሚያውጅ ከሆነ፥ ገንዘብ የሚያገኙበትን አዳዲስ ቴክኒክ እየፈጠረ የሚያቀርብላቸው ከሆነ፥ ቤቱ የሸቀጥ መሸጫና የገንዘብ መለወጫ ሲሆን የማይቀናና ጅራፍ የማያነሣ ከሆነ፥ ይህ ኢየሱስ የተፈጠረ፥ ሰው-ሠራሽ ኢየሱስ እንጂ የመጽሐፍ ቅዱሱ ኢየሱስ አይደለም። ይህ የመጽሐፍ ቅዱሱ ኢየሱስ ሳይሆን፥ ጳውሎስ በ2ቆሮ. 11፥4 የጻፈው ሌላ ኢየሱስ ነው። የሚመጣውም ያልሰበክነውን ሌላ ኢየሱስ ቢሰብክ፥ ወይም ያላገኛችሁትን ልዩ መንፈስ ወይም ያልተቀበላችሁትን ልዩ ወንጌል ብታገኙ፥ በመልካም ትታገሡታላችሁ። ሌላ ኢየሱስ ከተሰበከ ሌላ መንፈስ አለ። ሌላ ኢየሱስ ከተሰበከ ያ ወንጌል ልዩ ወንጌል ነው። የሚመስል ግን ያልሆነ ልዩ ወንጌል ነው። ስለዚህ እንጠንቀቅ፤ እናስጠንቅቅ።

The post መንፈሳዊ ውንብድና first appeared on ደቀ መዝሙር.

በመጀመሪያ መላእክት ፍጡራን መሆናቸውን እንወቅ። መጠንቀቅ ያለብን አጋንንትም በፍጥረታቸው መላእክት መሆናቸውን ነው። ከመላእክት ሰይጣንን በዓመጽ ተከትለው የወደቁ አጋንንት ናቸው። መልአክ የሚለው ቃል የዕብራይስጥ ቃል ሲሆን መልእክተኛ የተላከ ማለት ነው። የአዲስ ኪዳኑ መጠሪያቸውም ይህንን የተላኩ መሆንን የሚያሳይ ነው። የሚላኩ ይሁኑ እንጂ ሰዎች የሚልኳቸው ሳይሆኑ እግዚአብሔር የሚልካቸው ፍጡራን ናቸው። ስማቸው የሚያሳየውን ፍጥረታቸውን ሳይሆን ይህንን አገልግሎታቸውን ነው።

መላእክት ሥራቸው ብዙ ዓይነት ነው። በእግዚአብሔር የማዳን ሥራ ውስጥ የደኅንነትም የቅጣትና የበቀልም ስፊ የሆነ ድርሻ ነበራቸው። ዘጸ. 12፥23፤ ማር. 13፥32፤ 1ቆሮ. 10፥10፤ 2ሳሙ 24፥16። በብሉይ ኪዳን ለመጀመሪያ ጊዜ የተጠቀሱት በአብርሃም ታሪክ ነው። ከአብርሃም በኋላ ብዙ ጊዜ ደጋግመው ሲገለጡና የተለያዩ ሥራዎችን ሲፈጽሙ ይገኛሉ። ለጌዴዎን፥ ለሰምሶን ወላጆች፥ ለነቢያትም ለኤልያስ፥ ለዳንኤል፥ ለሌሎችም ተገልጠዋል። መላእክት በዚህ ዘመን አማኞችን ያገልግላሉ፤ ንስሃ በሚገባ ኃጢአተኛ ይደስታሉ፤ ዕብ. 1፥14፤ መዝ. 34፥7፤ እና 91፥11፤ ማቴ. 18፥10፤ ሐዋ. 5፥19፤ 8፥26፤ 10፥3፤ 12፥7፤ እና 27፥23። በሚመጣውም ዘመን የፍርድ አገልጋዮች ይሆናሉ፤ ማቴ 13፥39-39-49፤ 16፥27 እና 24፥31። በመጽሐፍ ቅዱስ በሱም የተጠቀሱ መላእክት ሁለት ብቻ ናቸው፤ እነርሱም፥ ሚካኤል እና ገብርኤል ናቸው። መላእክት የማይሞቱ ፍጡራን ናቸው። ሉቃ. 20፥36፤ ከሰብዓዊ ችሉታ በላይ የሆነ እውቀትና ኃይልም አላቸው። ማር. 13፥32፤ 2ተሰ 1፥7፤ መዝ. 103፥20።  ሆኖም ሁሉን የሚያውቁ ሁሉን የሚችሉና በሁሉ ቦታ የሚገኙም ሳይሆኑ ውስኖች ናቸው። ሊመለኩም ከቶ አይገባም፤ ቆላ. 2፥18፤ ራእ. 19፥10።

መላእክት ከሰዎች ጋር ኖሮአቸው በሚያውቀው በመጽሐፍ ቅዱስ በተጻፉልን ታሪኮች ውስጥ ሰዎች መላእክትን ሲያነጋግሩ፥ መልእክትን ሲቀበሉ፥ መላእክት የታዘዙትን ሲፈጽሙ ሲመለከቱ ወይም የተነገራቸውን ሲያደርጉ እንጂ ሲያዝዙና ተግባር ሲያስፈጽሙ ከቶም አልተጻፈም። መላእክትን እግዚአብሔር ቅዱሳንን እንዲያገለግሉ እንዲልካቸው በቃሉ ተጽፎአል፤ በመንገድህ ሁሉ ይጠብቁህ ዘንድ መላእክቱን ስለ አንተ ያዝዛቸዋልና፤ መዝ. 91፥11። ሁሉ መዳንን ይወርሱ ዘንድ ስላላቸው ለማገዝ የሚላኩ የሚያገለግሉም መናፍስት አይደሉምን? ዕብ. 1፥14። ቅዱሳንን ያገልግሉ እንጂ ቅዱሳንን ያገለግሉ ዘንድ የታዘዙት ከእግዚአብሔር ነው።
በመጽሐፍ ቅዱስ ውስጥ አንድም ስፍራ ሰዎች መላእክትን በራሳቸው ወይም በእግዚአብሔር ስም ሲልኳቸው፥ ሥራ ሲያሰሯቸው፥ ሲያዝዟቸው አልተጻፈም። እግዚአብሔር በዘመናት ውስጥ ያላደረገውን አዲስ ነገር በኛ ዘመን ያደርጋል የሚሉ ሰዎች ሲነሡ እንደ መጽሐፍ ቅዱሳዊ ክርስቲያኖች ማስተዋል አለብን። መላእክት ተገልጠው ያደረጉትን ባደረጉባቸው ቦታዎች ሁሉ እግዚአብሔር ልኳቸው እንጂ ሰዎች ጠርተዋቸው አልመጡም።

The post መላእክትን መጥራትና መላክ ይቻላል? first appeared on ደቀ መዝሙር.

አንድ፤ በ718 (እ ኤ አ) የፍራንኮች ንጉሥ ሆኖ ቻርልስ ማርቴል ሲነግሥ ዋናው ወራሪ ጦር ከሰሜን አፍሪቃ ተነሥቶ አውሮጳን እየመደመደ የነበረው የዓረብ ፈረሰኛ ወራሪ ሠራዊት ነበር። በጊዜው ኢስላም ገና 100 ዓመትም ባይሞላውም ከሃይማኖት ይልቅ ወራሪነት ያየለበት አካሄዱ ወደ ምሥራቅ እስከ ኢራን፥ ወደ ሰሜን እስከ ቱርክ እና ቢዛንቲን ግዛት፥ ወደ ምዕራብ እስከ ሰሜን አፍሪቃና ተሻግሮም እስጳኝና ፖርቱጋል ደርሷል። በዘመኑ ገዳማት የደለቡ ግምጃ ቤቶች ነበሩና እነዚያን መዝረፍ ትልቁ የዘመቻው ዒላማም ነበር። ቻርልስ በ732 በዛሬው ፈረንሳይ ቱር እና ፖይቲዬ (Tours and Poitiers) አካባቢ በአብደል ራህማን የተመራውን ጦር ገትቶ እንዲያፈገፍግ አደረገው። ከዚያ በኋላ ነው ቻርልስ በስሙ ላይ ‘ማርቴል’ የሚለው ቅጥያ የተጨመረለት። መርቴሎ ወይም መዶሻ ማለት ነው። ልክ በአይሁድ መቃባውያን ጦርነት ዘመናት የደፈጣ ውጊያዎቹ መሪ የነበረው ይሁዳ ‘መቃቢስ’ ተብሎ እንደተሰየመው ማለት ነው። መቃቢስም መዶሻ ማለት ነው። ቻርልስ ማርቴል ወራሪዎቹን ዓረቦች በቱር ውጊያ ባያቆማቸው ኖሮ የዓለማችን መልክ፥ በተለይም ክርስትና አሁን በምናውቀው መልኩ ሊገኝ ባልቻለም ነበር።

ሁለት፤ እ ኤ አ 1896፤ በኛ አቆጣጠር በ1888 የካቲት 23 በአድዋ ተራሮች ላይ የተፈጸመው ጦርነት ወራሪውን የኢጣልያ ጦር ክፉኛ ያዋረደ፥ የደቆሰና ጭራውን ቆልፎ እንዲያፈገፍግ ያደረገ ጦርነት ነበረ። ምንም እንኳ የአውሮጳውያንን ተስፋፊነት ባይገታም ያስደነገጠ፥ ለአፍሪቃውያንና ለጥቁሮች ደግሞ ትምክህት የሆነ ጦርነትና ድል ነበረ። ‘ምንሊክ ተወልዶ ባያነሣ ጋሻ፤ ግብሩ ዕንቁላል ነበር ይህን ጊዜ አበሻ’ ተብሎ የተገጠመው እውነት ይሆን ነበር። የደጃዝማች ከበደ ተሰማን የታሪክ ማስታወሻ በዚህ ሳምንት ነው አንብቤ የጨረስኩት። እና ኢጣልያ እውነትም በበቀል ነበር በሕዝባችን ላይ የወረደችው። ጣሊያን ምንም በበቀል ከአርባ ዓመታት በኋላ ተመልሳ ብትመጣም የቀድሞው ድል ለዚህኛውም ዋልታና ማገር ሆኖ ነበር። የአድዋው ጦርነት በአውሮጳ ጋዜጦች፥ ‘ታሪክ ተገለበጠ’ ተብሎ የተጻፈለት ነበረ። ያ ድል ባይፈጸም የአገራችን መልክም የአሁኑ አይሆንም ነበር።

እንዲህ ያሉ ብዙ ወሳኝ ጦርነቶች መዘርዘር ይቻላል። ታሪክን ተንተርሼ ሌላውን ትልቁንና ታላቁን ወሳኝ ጦርነትና ድል ልናገር እወድዳለሁ። የሰው ልጆች ሁሉ ጠላት የሆነው ሰይጣን የተሸነፈበት አንድ ወሳኝ ጦርነት ተደርጎ በጦርነቱም ሰይጣን ጉድ ሆኖ ተሸንፎአል። ጦርነቱ ተለምዶአዊ ጦርነት ሳይሆን ምጸት የሚመስል፥ አሸናፊው በመስቀል የሞተበት ጦርነት ነው። ስፍራው ጎልጎታ ቀራንዮ ነው። የጦርነቱ ድል የታወቀውና የተረጋገጠው በሦስተኛው ቀን የሞተው ሞትን ረትቶ፥ ድል ነሥቶ፥ በትንሣኤ አካል በፈሪና ተስፋ የቆረጡ ‘ሠራዊቱ’ መካከል የተገኘ ጊዜ ነው። ከዚያ ወዲህ ያ ሠራዊት ተስፋቢስ ሠራዊት አልሆነም። ሞትን የናቀ፥ ለነፍሱ ያልሳሳ፥ ድልን ያወጀ፥ ድል የነሣ ሠራዊት ነበረ፤ ነውም።

ሆኖም ጦርነቱ በድል ቢደመደምም ውጊያው ግን እየቀጠለ ይገኛል፤ ይቀጥላልም። ልክ እንደ ጣሊያን ቂምና በቀል ይመስላል። ሰይጣን ወሳኙ ጦርነት እንደተጠናቀቀ አውቆአል። ጥቂት ጊዜ እንደቀረውም ያውቃል። በዚህ አጭር ጊዜው የሚያደርገው ጦርነት ጦርነት ሳይሆን ውጊያ ነው። ስልታዊ ውጊያ ነው። አንዳንዱ እንዲያውም ውጊያ ሳይሆን ድግስ ነው የሚመስለው። ፈጽሞ መንፈሳዊ መልክና ቅርጽ የያዘ ነው። በዘመናት በካበተ ልምዱ ከአሳዳጅነት ይልቅ መመሳሰልና ማስመሰል የሚያዋጣ መሆኑን ሰይጣን ያውቀዋል። ስለዚህ ሃይማኖታዊ፥ መንፈሳዊ፥ መጽሐፍ ቅዱሳዊም መስሎ መቅረብና መታየትን ከመቼውም ይልቅ እየተጠቀመበት ይገኛል።

በዘመናችን ሰይጣን ሰዎችን ለሌላው የወደፊቱ የራሱ ወሳኝ ጦርነቱ እያዘጋጀ ያለው ሰዎች ምልክቶችና ድንቆችን እየተከተሉ ኋላ ሐሰተኛው ክርስቶስ እና ሐሰተኛው ነቢይ ሲመጣና ምልክቶችን ሲያደርግ ያለ ምንም ጥርጥር ግር ብለው እንዲቀበሉት ክትባት እየወጋ ነው። ዛሬ ሰዎች በመስቀል ላይ ወሳኙን ጦርነት ድል ካደረገው ጌታ ከክርስቶስ ጋር ምንም ቁርኝት ሳይኖራቸው ምልክቶችና ድንቆች እያዩ እንደ ጀሌ እንዲግተለተሉ ሲደረጉ ይታያል። ሕይወታቸውን ጠጋ ብለን ስናይ ከዚህ ጌታ ጋር ግንኙነትና ቁርኝት የላቸውም። የነበራቸውም እንኳ እነዚህን ሐሰተኛ ነቢያት መከተል ሲጀምሩ ከዚህ ሕያው ግንኙነት የተላቀቁ ይሆናሉ። ቃሉን አያነብቡም፤ ቅድስና የራቃቸው ናቸው፤ ቤተ ክርስቲያናቸውንና አገልግሎታቸውን ለምናምንቴ ነገር ለውጠው የሚኮበልሉ ናቸው። አዚም የተደረገባቸው ለመሆኑ ምንም ጥርጥር የሌለው ነው። አንድ ቀን እንዲባንኑ ጦርነቱ ይቀጥል።

መጽሐፍ ቅዱስ ኋላ ሰዎች አውሬውን ወይም ዘንዶውን እንዴት እንደሚከተሉት ሲናገር፥ ምድርም ሁሉ አውሬውን እየተከተለ ተደነቀ፥ ለዘንዶውም ሰገዱለት፥ ለአውሬው ሥልጣንን ሰጥቶታልና፤ ለአውሬውም፦ አውሬውን ማን ይመስለዋል፥ እርሱንስ ሊዋጋ ማን ይችላል? እያሉ ሰገዱለት። ይላል፤ ራእ. 13፥3-4። እየተከተለ ተደነቀ። ድንቅ መፈለግና መደነቅ ለኋለኛው መደነቅ ጥርጊያ መሆኑን አንርሳ።

ወሳኙ ጦርነት በቀራንዮ በድል ተፈጽሞአል፤ መንፈሳዊው ውጊያ ግን ይቀጥላል።

The post ወሳኝ ጦርነት first appeared on ደቀ መዝሙር.

1. በመጽሐፍ ቅዱስ ውስጥ ወይን ልብን የሚያስደስት መሆኑ ተጽፎአል።

አንድ የኢትዮጵያ የወይን ጠጅ ፋብሪካ፥ አዋሽ የወይን ጠጅ ፋብሪካ ይመስለኛል፥ በመጠጥ ማከፋፈያ የጭነት መኪናዎቹ ላይ የመዝ. 104፥15ን በግዕዝ ወይን ያስተፌስህ ልበ ሰብእ ብለው ጽፈው ይዞሩ ነበር። መጽሐፍ ቅዱስ በተወገዘበት የደርግ ዘመን እንኳ ሳይቀር ይህ ጥቅስ መነገጃ ሆኖ ነበር። እውን ወይን ያስተፌስህ? የወይን ጠጅ በእርግጥም ልብን ያስደስታል፤
መሳ. 9፥13 ወይኑም፥ እግዚአብሔርንና ሰውን ደስ የሚያሰኘውን የወይን ጠጄን ትቼ በዛፎች ላይ እንድሰፍፍ ልሂድ? አላቸው።
ዘካ. 10፥7 የኤፍሬምም ሰዎች እንደ ኃያላን ይሆናሉ፥ ልባቸውም የወይን ጠጅ እንደ ጠጣ ሰው ደስ ይለዋል ልጆቻቸውም አይተው ደስ ይላቸዋል፥ ልባቸውም በእግዚአብሔር ሐሤት ያደርጋል።
መክ. 2፥3 የሰው ልጆች በሕይወታቸው ዘመን ሁሉ ከፀሐይ በታች ሊሠሩት መልካም ነገር ምን እንደ ሆነ እስካይ ድረስ ልቤ በጥበብ እየመራኝ፥ ሰውነቴን በወይን ጠጅ ደስ ለማሰኘት ስንፍናንም ለመያዝ በልቤ መረመርሁ።
መዝ. 104፥15 ወይን የሰውን ልብ ደስ ያሰኛል፥ ዘይትም ፊትን ያበራል፥ እህልም የሰውን ጕልበት ያጠነክራል።

2. ወይን/ወይን ጠጅ በብሉይም ሆነ በአዲሱ ኪዳናት ዘመን የተለመደ ባህላዊና ማኅበራዊ መጠጥ ነው።

ለመስተንግዶ፥ ለሠርግ፥ ለበዓላት፥ ለድግስ፥ ለነገሥትና ለመኳንንት፥ ለስጦታ፥ ለክፍያም ይውል ነበር። ንጉሦች ወይንና የወይን ጠጅ የሚያከማቹባቸው ማከማቻዎችና በተለይ ለዚህ የተሾሙ ሹሞችም ነበሩአቸው።
ዘፍ. 14፥15 የሳሌም ንጉሥ መልከ ጼዴቅም እንጀራንና የወይን ጠጅን አወጣ እርሱም የልዑል እግዚአብሔር ካህን ነበረ።
1ሳሙ. 16፥20 እሴይም እንጀራና የወይን ጠጅ አቁማዳ የተጫነ አህያ የፍየልም ጠቦት ወስዶ በልጁ በዳዋት እጅ ወደ ሳኦል ላከ።
1ሳሙ. 25፥11 እንጀራዬንና የወይን ጠጄን ለሸላቾቼም ያረድሁትን ሥጋ ወስጄ ከወዴት እንደ ሆኑ ለማላውቃቸው ሰዎች እሰጣለሁን? ብሎ መለሰላቸው።
1ሳሙ. 25፥18 አቢግያም ፈጥና ሁለት መቶ እንጀራ፥ ሁለት አቁማዳ የወይን ጠጅ፥ አምስትም የተዘጋጁ በጎች፥ አምስትም መስፈሪያ ጥብስ እሸት፥ አንድ መቶ ዘለላ ዘቢብ፥ ሁለት መቶም የበለስ ጥፍጥፍ ወሰደች፥ በአህዮችም ላይ አስጫነች።
2ሳሙ. 16፥1-2 ዳዊትም ከተራራው ራስ ጥቂት ፈቀቅ ባለ ጊዜ የሜምፊቦስቴ ባሪያ ሲባ ሁለት መቶ እንጀራ፥ አንድ መቶም ዘለላ ዘቢብ፥ አንድ መቶም በለስ፥ አንድ አቁማዳም ወይን ጠጅ የተጫኑ ሁለት አህዮች እየነዳ ተገናኘው። ንጉሡም ሲባን፦ ይህ ምንድር ነው? አለው። ሲባም። አህዮቹ የንጉሥ ቤተ ሰቦች ይቀመጡባቸው ዘንድ፥ እንጀራውና በለሱ ብላቴኖቹ ይበሉት ዘንድ፥ የወይን ጠጁም በበረሀ የሚደክሙት ይጠጡት ዘንድ ነው አለ።
1ዜና 12፥40 ደግሞም በእስራኤል ዘንድ ደስታ ሆኖአልና እስከ ይሳኮርና እስከ ዛብሎን እስከ ንፍታሌምም ድረስ ለእርሱ አቅራቢያ የነበሩ በአህያና በግመል በበቅሎና በበሬ ላይ እንጀራና ዱቄት የበለስ ጥፍጥፍና የዘቢበ ዘለላ የወይንም ጠጅ ዘይትም በሬዎችንና በጎችንም በብዙ አድርገው ያመጡ ነበር።
2ዜና 2፥10 እነሆም፥ እንጨቱን ለሚቈርጡ ለባሪያዎችህ ሀያ ሺህ የቆሮስ መስፈሪያ የተበጠረ ስንዴ፥ ሀያ ሺህም የቆሮስ መስፈሪያ ገብስ፥ ሀያ ሺህም የባዶስ መስፈሪያ የወይን ጠጅ፥ ሀያ ሺህም የባዶስ መስፈሪያ ዘይት እሰጣለሁ።
1ዜና 27፥27 በወይንም ቦታዎች ላይ ራማታዊው ሰሜኢ ሹም ነበረ ለወይንም ጠጅ ዕቃ ቤት በሚሆነው በወይኑ ሰብል ላይ ሸፋማዊው ዘብዲ ሹም ነበረ።
ነህ. 2፥1 በንጉሡ በአርጤክስስ በሀያኛው ዓመት በኒሳን ወር የወይን ጠጅ በፊቱ በነበረ ጊዜ ጠጁን አንሥቼ ለንጉሡ ሰጠሁት። ቀድሞ ግን በፊቱ ያለ ኃዘን እኖር ነበር።
ነህ. 5፥18 ከወፎችም በቀር ለአንድ ቀን አንድ በሬና ስድስት የሰቡ በጎች፥ በአሥር በአሥር ቀንም ብዙ ልዩ ልዩ ዓይነት ወይን ጠጅ ይዘጋጅልኝ ነበር ነገር ግን አገዛዝ በሕዝቡ ላይ ከብዶ ነበርና ለአለቃ የሚገባውን ስንቅ አልሻም ነበር።
ጌታ በመጀመሪያ ያደረገው ተአምሩ ውኃን ወደ ወይን መለወጡ ነበር። ይህንን ተአምር አስካሪ መጠጥ የመጠጫ ዋነኛ መከራከሪያ የሚያደርጉ ጠጪዎች አሉ። ይህ ወይን ጠጅ የሚጠጣበት ባህላዊ ድግስ ነው። ሠርግ ነው። ወይን ጠጁም ከመናኛ ወይም ከቀጠነው እስከ መልካሙ ወይም ኃይለኛውና አስካሪው የሚለያይ ነው። ጌታ ውኃውን ወደ ወይን የለወጠው ወደ መናኛው ሳይሆን ወደ መልካሙ ነው። ይህ በሰው እጅና ጊዜ የተጠመቀው ስላልሆነ ከመልካሙም የተሻለው መሆን አለበት።
ዮሐ. 2፥ 3 እና 9-10 የወይን ጠጅም ባለቀ ጊዜ የኢየሱስ እናት። የወይን ጠጅ እኮ የላቸውም አለችው። አሳዳሪውም የወይን ጠጅ የሆነውን ውሃ በቀመሰ ጊዜ ከወዴት እንደ መጣ አላወቀም፤ ውኃውን የቀዱት አገልጋዮች ግን ያውቁ ነበር፤ አሳዳሪው ሙሽራውን ጠርቶ። ሰው ሁሉ አስቀድሞ መልካሙን የወይን ጠጅ ያቀርባል፥ ከሰከሩም በኋላ መናኛውን፤ አንተስ መልካሙን የወይን ጠጅ እስከ አሁን አቆይተሃል አለው።
ይህ ሠርግ ጌታ ተጋብዞ ወይም ታድሞ የሄደበት ሠርግ ነው። እናቱ ማርያም ውስጠኛና የቅርብ ሰው ሳትሆን አትቀርም። ባይሆን የጓዳውን ምስጢር፥ የወይን ጠጁን ማለቅ፥ ለጌታ አትናገርም ነበር። ይህ የወይን ጠጅ መጠጥ የሚጠጣበት ድግስ ስፍራ ነው፤ ወይን ጠጅ ደግሞ አለቀ። ጌታ በጉዳዩ ተሳታፊ ካልሆነ የሚያሳፍር ነገር ሊከሰት ነው። ጌታ ተአምራትን ያደርግ የነበረው ሁኔታዎችን ለመለወጥና ተአምራትን ማድረጉ አስፈላጊ ሲሆን ነው። ጌታ ተአምራትን እንዲያው እንደ በታኝ ዘሪ ሲበትን አይታይም። እዚህ አስፈልጎ ነበር። ደግሞም የመጀመሪያ ተአምሩ ነው። ጌታ በአካል በተገኘበት ሠርግ ጎዶሎነት አይኖርምና በመልካሙ ወይን ተአምር ሠርጉን ከጎዶሎነትና ከእፍረት ጠበቀ። ሠርጉን የታደገው ወይን ጠጁ ሳይሆን የጌታ መገኘት ነው። የጌታን የራሱን ምሳሌነት በሌላ ነጥብ እንመለከታለን።

3. ለመቅደስ አገልግሎትና ለመስዋእት ይቀርብ ነበር።

የወይን ጠጅ እንደ መጠጥ ቁርባን እና የሚፈስስ መስዋእት በመሆን ይቀርብ ነበር። የወይን ጠጅ እንደ አስራትም ሆኖ ለሌዋውያን ይሰጥ ነበር። ሕዝቡ በዓመታዊ በዓላቸውን ደስ እንዲላቸው ወይን ጠጅና ብርቱ መጠጥ ሊጠጡ ተፈቅዶላቸዋል።
ዘሌ. 23፥13 የእህልም ቍርባን ከመስፈሪያው ከአሥር እጅ ሁለት እጅ የሆነ በዘይት የተለወሰ መልካም ዱቄት ለእግዚአብሔር ጣፋጭ ሽታ እንዲሆን ለእሳት ቍርባን ይሁን የመጠጡም ቍርባን የወይን ጠጅ የኢን መስፈሪያ አራተኛ እጅ ይሁን።
ዘኁ. 15፥4-7 ቍርባኑን ለእግዚአብሔር የሚያቀርብ ከሚቃጠል መሥዋዕት ወይም ከሌላ መሥዋዕት ጋር ለእያንዳንዱ ጠቦት የኢን መስፈሪያ አራተኛ እጅ በሆነ ዘይት የተለወሰ ከመስፈሪያው ከአሥር እጅ አንድ እጅ የሆነ መልካም ዱቄት ለእህል ቍርባን፥ የኢን መስፈሪያ አራተኛ እጅ የወይን ጠጅ ለመጠጥ ቍርባን ያዘጋጃል። ለአንዱም አውራ በግ ለእግዚአብሔር ጣፋጭ ሽታ እንዲሆን የኢን መስፈሪያ ሢሶ በሆነ ዘይት የተለወሰ ከመስፈሪያው ከአሥር እጅ ሁለት እጅ መልካም ዱቄት ለእህል ቍርባን ታዘጋጃለህ የኢን መስፈሪያ ሢሶም የወይን ጠጅ ለመጠጥ ቍርባን ታቀርባለህ።
ዘዳ. 12፥17 የእህልህን የወይን ጠጅህን የዘይትህንም አሥራት፥ የላምህንና የበግህንም በኩራት፥ የተሳልኸውንም ስእለት ሁሉ፥ በፈቃድህም ያቀረብኸውን፥ በእጅህም ያነሣኸውን ቍርባን በደጆችህ ውስጥ መብላት አትችልም።
ዘዳ. 14፥23 እና 26 ሁልጊዜ አምላክህን እግዚአብሔርን መፍራት ትማር ዘንድ፥ ስሙ እንዲጠራበት በመረጠው ስፍራ በአምላክህ በእግዚአብሔር ፊት የእህልህን የወይን ጠጅህንም የዘይትህንም አሥራት የላምህንና የበግህንም በኵራት ብላ። በዚያም በገንዘቡ ሰውነትህ የፈለገውን፥ በሬ ወይም በግ ወይም የወይን ጠጅ ወይም ብርቱ መጠጥ ሰውነትህም የሚሻውን ሁሉ ትገዛለህ በዚያም በአምላክህ በእግዚአብሔር ፊት ትበላዋለህ፥ አንተና ቤተ ሰብህም ደስ ይላችኋል።
ዘዳ. 18፥4 የእህልህን የወይን ጠጅህን የዘይትህንም በኵራት፥ አስቀድሞም የተሸለተውን የበግህን ጠጕር ለእርሱ ትሰጣለህ።
ይህን መስዋእት ባርኮ የሰጣቸው ራሱ እግዚአብሔር ነው።
ሆሴ. 2፥10-11 እርስዋም እህልንና ወይንን ጠጅ ዘይትንም የሰጠኋት፥ ለበኣልም የተሠራውን ብርና ወርቅ ያበዛሁላት እኔ እንደ ሆንሁ አላወቀችም። ስለዚህ እህሌን በጊዜዋ፥ ወይን ጠጄንም በወረትዋ እወስዳለሁ፥ ዕራቁትነትዋንም እንዳትሸፍን ጥጤንና የተልባ እግሬን እገፍፋታለሁ።

4. በአገልግሎት ወቅት/ዘመን ግን እንዳይጠጡ ተደንግጎአል።

የወይን ጠጅ ለመስዋእትና ለስጦታ ይቅረብ እንጂ ሌዋውያን በአገልግሎታቸው ወቅት መጠጣት አልተፈቀደላቸውም።
ዘሌ. 10፥9 እንዳትሞቱ ወደ መገናኛው ድንኳን ስትገቡ አንተና ልጆችህ የወይን ጠጅና የሚያሰክርን ነገር ሁሉ አትጠጡ ይህም ለልጅ ልጃችሁ የዘላለም ሥርዓት ይሆናል
ሕዝ. 44፥21 ካህናቱም ሁሉ በውስጠኛው አደባባይ ሲገቡ የወይን ጠጅ አይጠጡ።
ለምን ተከለከሉ? አገልጋዮች ናቸው። አገልግሎታቸው አምልኮ ነው። በእግዚአብሔር ፊት የሚቀርቡ ሰዎች ናቸውና አእምሮአቸው መበረዝ የለበትም። በአንቂም በአደንዛዥም ንጥረ ነገር መመረዝ የለባቸውም። ይህ በተለይ ለአዲስ ኪዳን አገልጋዮች ትልቅ ትምህርት ነው። የአዲስ ኪዳን አማኞች በሙሉ አገልጋዮች ናቸው፤ የንጉሥ ካህናት ናቸው፤ እግዚአብሔርም እንደብሉይ ዘመን ጊዜና የመቅደስ ቦታ የሚወሰንለት ሳይሆን በመንፈስና በእውነት ሁሌና የትም የሚመለክ አምላክ ነውና አምላኪዎቹና አገልጋዮቹ ሁሌም ንቁ፥ በሃይማኖት ቁሙ እንደተባለው ሊሆኑ የተገባ ነው።
ናዝራውያን የዚህ ምሳሌ ሊሆኑ ይችላሉ። ናዝራውያን በናዝራዊነት ዘመናቸው ወይንና የወይን ጠጅ፥ የወይኑን ፍሬና ዘቢቡንም አይቀምሱም።

ዘኁ. 6፥3-4 ከወይን ጠጅና ከሚያሰክር መጠጥ ራሱን የተለየ ያድርግ ከወይን ከሌላ ነገር የሚገኘውን ሆምጣጤ አይጠጣ፥ የወይንም ጭማቂ አይጠጣ የወይን እሸት ወይም ዘቢብ አይብላ። ራሱን የተለየ ባደረገበት ወራት ሁሉ ከወይን የሆነውን ነገር ሁሉ ከውስጡ ፍሬ ጀምሮ እስከ ገፈፎው ድረስ አይብላ።
ዘኁ. 6፥20 ካህኑም እነዚህን ለመወዝወዝ ቍርባን በእግዚአብሔር ፊት ይወዘውዛቸዋል ይህም ከሚወዘወዘው ፍርምባና ከሚነሣው ወርች ጋር ለካህኑ የተቀደሰ ነው። ከዚያም በኋላ ናዝራዊው ወይን ይጠጣ ዘንድ ይችላል።
ሶምሶን ከመጸነሱ ጀምሮ ናዝራዊ ነበርና ሳይወለድ ጀምሮም እናቱ እንድትጠነቀቅ ተነገራት።
መሳ. 13፥4 እና 7 አሁንም ተጠንቀቂ የወይን ጠጅን የሚያሰክርም ነገር አትጠጪ፥ ርኩስም ነገር አትብዪ። . . . እርሱም፦ እነሆ፥ ትፀንሻለሽ፥ ወንድ ልጅም ትወልጃለሽ ልጁም ከእናቱ ማኅፀን ጀምሮ እስኪሞት ድረስ ለእግዚአብሔር የተለየ ናዝራዊ ይሆናልና አሁን የወይን ጠጅ የሚያሰክርም ነገር አትጠጪ፥ ርኩስም ነገር አትብዪ አለኝ ብላ ተናገረች።
መሳ. 13፥14 ከወይንም ከሚወጣው ሁሉ አትብላ፥ የወይን ጠጅንም የሚያሰክርንም ነገር አትጠጣ፥ ርኩስም ነገር ሁሉ አትብላ ያዘዝኋትን ሁሉ ትጠብቅ አለው።
ሬካባውያን ሌላ ምሳሌዎች ናቸው፤ ታሪካቸው በኤር. 35 ይገኛል።
ኤር. 35፥2 ወደ ሬካባውያን ቤት ሄደህ ተናገራቸው፥ ወደ እግዚአብሔርም ቤት ከጓዳዎቹ ወደ አንዲቱ አግባቸው የወይን ጠጅም አጠጣቸው።
ኤር. 35፥5-9 በሬካባውያንም ልጆች ፊት የወይን ጠጅ የሞላባቸውን ማድጋዎችንና ጽዋዎችን አኑሬ፥ የወይኑን ጠጅ ጠጡ አልኋቸው። እነርሱ ግን እንዲህ አሉ፥ የወይኑን ጠጅ አንጠጣም፥ አባታችን የሬካብ ልጅ ኢዮናዳብ እንዲህ ብሎ አዝዞናልና። እናንተና ልጆቻችሁ ለዘላለም የወይን ጠጅ አትጠጡ። በምትኖሩባት ምድር ላይ ብዙ ዘመን እንድትኖሩ፥ በዕድሜአችሁ ሙሉ በድንኳን ውስጥ ተቀመጡ እንጂ ቤትን አትሥሩ፥ ዘርንም አትዝሩ፥ ወይንም አትትከሉ፥ አንዳችም አይሁንላችሁ። እኛም የአባታችንን የሬካብ ልጅ የኢዮናዳብን ቃል ባዘዘን ነገር ሁሉ ታዝዘናል እኛም ሚስቶቻችንም ወንዶችና ሴቶች ልጆቻችንም ዕድሜአችንን ሙሉ የወይን ጠጅ አልጠጣንም። የምንቀመጥበትንም ቤት አልሠራንም የወይን ቦታና እርሻ ዘርም የለንም።
የአዲስ ኪዳን አማኞች/አገልጋዮች እንደ ናዝራውያንና እንደ ሬካባውያን ስለምን ራሳቸውን አይቋጥሩም? ስለምን ራሳቸውን የተለዩ አያደርጉም?
እስራኤል በምድረ በዳው ጉዞአቸው ዘመንም ወይንና የሚያሰክር አልጠጡም። ያ ጉዞ የግንኙነትና የአምልኮ ጉዞ ነበረ፤ ወልመጥማጣ ትውልድ ሆኑና በምድረ በዳ ቀሩ እንጂ የወጡትስ የካህናት መንግሥት ሆነው ሊያገለግሉት፥ ሊያመልኩት ነበረ።
ዘዳ. 29፥6 እኔ አምላካችሁ እግዚአብሔር እንደ ሆንሁ ታውቁ ዘንድ እንጀራ አልበላችሁም፥ የወይን ጠጅና የሚያሰክረውን መጠጥ አልጠጣችሁም።
መጥምቁ ዮሐንስ አገልግሎቱ ከወይን ጠጅና አስካሪ መጠጥ የጸዳ ነበረ።
ሉቃ. 1፥15 በጌታ ፊት ታላቅ ይሆናልና፥ የወይን ጠጅና የሚያሰክር መጠጥ አይጠጣም፤ ገናም በእናቱ ማኅፀን ሳለ መንፈስ ቅዱስ ይሞላበታል፤
ናዝራውያን በናዝራዊነታቸው ዘመን፥  ሌዋውያን በአገልግሎት ዘመናቸው፥ ሬካባውያን በሕይወት ዘመናቸው ሁሉ፥ እስራኤል በነጻነት ጉዞአቸው ወቅት፥ መጥምቁ በዘመኑ ሁሉ መጠጥ አልጠጡም ነበር። ለእግዚአብሔር መለየት ማለት እግዚአብሔርን ማምለክና እርሱን ማገልገል ነው፤ ከእርሱ ጋር አብሮ የመሆንና የኅብረት ጊዜ ነውና አእምሮ በምንም ሌላ ገዢና ተቆጣጣሪ ስር መሆን የለበትም።
እነዚህ ያልጠጡቱ ወይም እንዳይጠጡ የተከለከሉቱ ለምን እንደተከለከሉ ስናጤን ሐዋርያው ጳውሎስ በሮሜ 14፥17 የእግዚአብሔር መንግሥት ጽድቅና ሰላም በመንፈስ ቅዱስም የሆነ ደስታ ናት እንጂ መብልና መጠጥ አይደለችምና ያለውን በውል መረዳት አይከብደንም።

5. ወይን ጠጅ አስከፊ መልክ አለው። በርካታ ምሳሌዎችም ተዘርዝረውልናል።

ጥንት ግሪካውያን አስተማሪዎች ለተማሪዎቻቸው የአስካሪ መጠጥን አስቀያሚነት ለማሳየት ወደ ማስተማሪያ ክፍላቸው ሰክሮ የጠነበዘ ሰው አምጥተው ያሳዩአቸው ነበር። ስካር በቀላሉ አታልሎ የሚወስድ ስለመሆኑ ደግሞ እንዲህ የሚል ምሳሌም ነበራቸው፤ በመጀመሪያ ለራስህ አንድ ዋንጫ ወይን ትጋብዛለህ፤ ቀጥሎ የጠጣኸው ወይን ሌላ ዋንጫ ይጋብዝሃል፤ ከዚያም የጠጣኻቸው ዋንጫዎች አንተን ይጠጡሃል።
መጽሐፍ ቅዱስ  የወይን ጠጅን አስቀያሚ መልክም በግልጽ አስፍሮልናል። በበዓለ ኀምሳ ዕለት ደቀ መዛሙርት በሌሎች ቋንቋዎች ሲናገሩ ሲያደምጡአቸው፥
ሐዋ. 2፥13 ሌሎች ግን እያፌዙባቸው፥ ጉሽ የወይን ጠጅ ጠግበዋል አሉ።
እነዚህ ሰዎች ያልሰከሩ ቢሆኑም እንኳ እያፌዙባቸው የሚለው ቃል የወይን ጠጅ የጠገቡ ሰዎች የሚፌዝባቸው የፌዝ ጊጤዎች ናቸው ማለት ነው።
1ሳሙ. 1፥14 ዔሊም፥ ስካርሽ እስከ መቼ ነው? የወይን ጠጅሽን ከአንቺ አርቂው አላት።
ሐና አልሰከረችም ሆኖም በመምሰሏ ይህም ቃል የወይን ጠጅን ውጉዝነት ያሳያል።
ሆሴ. 4፥11 ግልሙትናና የወይን ጠጅ ስካርም አእምሮን ያጠፋል።
አሞ. 12፥2 እናንተ ግን ናዝራውያኑን የወይን ጠጅ አጠጣችኋቸው ነቢያቱንም። ትንቢትን አትናገሩ ብላችሁ አዘዛችኋቸው።
ኢሳ. 28፥7 እነዚህም ደግሞ ከወይን ጠጅ የተነሣ ይስታሉ፥ ከሚያሰክርም መጠጥ የተነሣ ይፋንናሉ ካህኑና ነቢዩ ከሚያሰክር መጠጥ የተነሣ ይስታሉ፥ በወይን ጠጅም ይዋጣሉ፥ ከሚያሰክርም መጠጥ የተነሣ ይፋንናሉ በራእይ ይስታሉ፥ በፍርድም ይሰናከላሉ።
የእግዚአብሔር አገልጋዮች የወይን ጠጅ ሰለባ ሲሆኑ ይስታሉ፥ ያስታሉ፥ ያጠፋሉ፤ ይጠፋሉ። በአዲስ ኪዳን አገልጋይና ተገልጋይ የሚባል መደብ አለመኖሩን ማስተዋል አለብን። ሁላችንም ካህናት፥ ሁላችንም ጸጋ የተቀበልን አገልጋዮች ነን። ስለዚህ ራሳችንን ከነዚያ የብሉይ ኪዳን ሁነኛ አገልጋዮች እንደ አንዱ ብናደርግ ትክክል ነን።
ጠጥተው የሳቱና ከመስመር የወጣ ነገር ያደረጉ ወይም የተደረገባቸው በርካታ ምሳሌዎች ተሰጥተውናል። ኖኅ ጠጣ፥ ሰከረ፥ እርቃኑ ታየ። አንድ የልጅ ልጁን ለእርግማን አሳልፎ ሰጠው።
ዘፍ. 9፥ 20-21 እና 24 ኖኅም ገበሬ መሆን ጀመረ፥ ወይንም ተከለ። ከወይን ጠጁም ጠጣና ሰከረ በድንኳኑም ውስጥ ዕራቁቱን ሆነ። ኖኅም ከወይን ጠጁ ስካር ነቃ፥ ታናሹ ልጁ ያደረገበትንም አወቀ።
ሎጥ ሰከረ፤ ከሁለት ሴቶች ልጆቹ ጋር ተኛ፤ ሲተኛና ሲነሣ ወይም በመካከል የሆነውን ነገር አላወቀም።
ዘፍ. 19፥32-35 ነዪ አባታቻንንም የወይን ጠጅ እናጠጣውና ከእርሱ ጋር እንተኛ፥ ከአባታችንም ዘር እናስቀር። በዚያችም ሌሊት አባታቸውን የወይን ጠጅ አጠጡት ታላቂቱም ገባች፥ ከአባትዋም ጋር ተኛች እርሱም ስትተኛና ስትነሣ አላወቀም። በነጋውም ታላቂቱ ታናሺቱን አለቻት፦ እነሆ ትናንት ከአባቴ ጋር ተኛሁ ዛሬ ሌሊት ደግሞ የወይን ጠጅ እናጠጣው አንቺም ግቢና ከእርሱ ጋር ተኚ፥ ከአባታችንም ዘር እናስቀር። አባታቸውንም በዚያች ሌሊት ደግሞ የወይን ጠጅ አጠጡት ታናሺቱም ገብታ ከእርሱ ጋር ተኛች እርሱም ስትተኛና ስትነሣ አላወቀም።
አርጤክስስ ከመጠጡ በኋላ የሚስቱን ውበት ወደ አደባባይ ጠራ። ይህ ያልተለመደ ባህል ነበረ።
አስ. 1፥10-11 በሰባተኛውም ቀን ንጉሡ አርጤክስስ የወይን ጠጅ ጠጥቶ ደስ ባለው ጊዜ፥ ንግሥቲቱ አስጢን መልከ መልካም ነበረችና ውበትዋ ለአሕዛብና ለአለቆች እንዲታይ የመንግሥቱን ዘውድ ጭነው ወደ ንጉሡ ፊት ያመጡአት ዘንድ በፊቱ የሚያገለግሉትን ሰባቱን ጃንደረቦች ምሁማንን፥ ባዛንን፥ ሐርቦናን፥ ገበታን፥ ዘቶልታን፥ ዜታርን፥ ከርከስን አዘዛቸው።
ብልጣሶር የወይን ጠጅ በቀመሰ ጊዜ የእግዚአብሔርን ንዋየ ቅድሳት ሊያረክስ ደፈረ።
ዳን. 5፥ 1-2፥4 እና 23 ንጉሡ ብልጣሶር ለሺህ መኳንንቶቹ ትልቅ ግብዣ አደረገ፥ በሺሁም ፊት የወይን ጠጅ ይጠጣ ነበር። ብልጣሶርም የወይን ጠጅ በቀመሰ ጊዜ ንጉሡና መኳንንቶቹ ሚስቶቹና ቁባቶቹ ይጠጡባቸው ዘንድ። አባቴ ናቡከደነፆር በኢየሩሳሌም ከነበረው መቅደስ ያመጣቸውን የወርቁንና የብሩን ዕቃዎች አምጡ ብሎ አዘዘ። የወይን ጠጅም እየጠጡ ከወርቅና ከብር ከናስና ከብረት ከእንጨትና ከድንጋይ የተሠሩትን አማልክት አመሰገኑ። የመቅደሱንም ዕቃዎች በፊትህ አመጡ፥ አንተም መኳንንትህም ሚስቶችህም ቁባቶችህም የወይን ጠጅ ጠጣችሁባቸው ከብርና ከወርቅም ከናስና ከብረትም ከእንጨትና ከድንጋይም የተሠሩትን የማያዩትንም የማይሰሙትንም የማያውቁትንም አማልክት አመሰገንህ ትንፋሽህንና መንገድህን ሁሉ በእጁ የያዘውን አምላክ አላከበርኸውም።
እነዚህን ሰዎች ስናይ በአስካሪ መጠጥ ግፊት ደፋሮች ሆነው ከመስመር የወጣ ነገር ሲያደርጉና ሲሆኑ እናገኛለን። መጠጥ ድፍረት ይሰጣል። ድፍረቱ ደግሞ ለመጥፎ ግብና ዓላማ ነው። በመጠጥ ዓይን አፋሩ ዓይን አውጣ ይሆናል። ጭምቱም ፎካሪ ይሆናል፤ ሆድ ያባውን ብቅል ያወጣዋል እንዲሉ።

ይቀጥላል

The post ወይን ስለ መጠጣት ክፍል አንድ first appeared on ደቀ መዝሙር.

በዘመናችን ሰዎችን ለማስደሰት ሲሉ ከመስመራቸው ወጥተው የሚሄዱ ብዙ አገልጋዮች አሉ። ይህን የሚያደርጉት ከሥጋ አንጻር ከታየ ወይ ብዙ ቁጥር በማስመዝገብ ለዝናና ለመታወቅ ነው፤ ወይም የንዋይ ምንጫቸውን መደብ ለማስፋት ነው። ከሰይጣናዊ አሠራር አንጻር ሲታይ ደግሞ ይህ ሌላ ክርስቶስና ልዩ ወንጌል ነው። ዋጋ ስለማይጠይቅም ለብዙዎች ሥጋዊና ዓለማዊ አመላለስ የሚመች ስለሆነ የሚሳቡ ጥቂት አይሆኑም። ሐዋርያው ጳውሎስ ይህን መሳይ ሌላ ክርስቶስና ልዩ ወንጌል ወደተቀበሉ የገላትያ አብያተ ክርስቲያናት ሲጽፍ የሰዎች አስደሳች ስላለመሆኑ እንዲህ አለ፥ ሰውን ወይስ እግዚአብሔርን አሁን እሺ አሰኛለሁን? ወይም ሰውን ደስ ላሰኝ እፈልጋለሁን? አሁን ሰውን ደስ ባሰኝ የክርስቶስ ባሪያ ባልሆንሁም፥  ገላ. 1፥10።

በዚህ ዘመን ሰውንና የሰዎችን ምኞት ለመመገብ ታጥቀው ተሰናድተው የቆሙ ‘አገልጋዮች’ እልፍ ናቸው። ሰዎችን የሚያስደስታቸው ምን እንደሆነ አጥብቀው ያጠናሉ። እና ያንን ያቀርቡላቸዋል። የሚያቀርቡት ብቻ ሳይሆን አቀራረባቸውም ማራኪ ነው፤ ይስባል። የሰውን መንፈስ ሳይሆን ስሜት የሚያገለግሉ ከታወቀ የመንፈሳዊ ሆቴሎችና ቱሪዝም ተቋም በማዕረግ የተመረቁ ይመስላሉ።ዘልቀን ስናጤናቸው እነዚህ ሰዎች ለሰዎች  በስሱ   የሚገድዳቸው ይመስላሉ። ይሁን እንጂ የሚያገለግሉአቸውን  ሰዎች መጠቀሚያና መኖሪያ የሚያደርጉ መሰሪ መሪዎች ናቸው። ትንቢት ሲናገሩ ለነገ ሳያስቀሩ የበረከት ናዳ ዘንቦ እንደማያባራ፥ ተዝቆ እንደማያልቅ ዛሬውኑ እንደሚወርድ የሚያውጁ ናቸው። የነዚህን ሰዎች ሕዝባዊ ሰውነትና ሰዎችን ለማስደሰት ያሚጓዙትን ረጅም ጎዳና ለማወቅ እንዲረዱን በመጀመሪያ ከመጽሐፍ ቅዱስ ውስጥ ጥቂት ምሳሌዎችን እንድንመለከት እወዳለሁ። የመጀመሪያው የሕዝብ ሰው ንጉሥ ሰሎሞን፥ ሁለተኛው ንጉሥ ሳኦል፥ ሦስተኛው ጲላጦስ ናቸው። ንጉሥ ሰሎሞን የታወቀና የተወደደ የእስራኤል ንጉሥ ነው። እጅግ የሚታወቀው በጠቢብነቱ፥ በዓለማዊነቱ፥ በተመራማሪነቱ ነው። በአባቱ በዳዊት አልወጣም። ከእርሱ ቀጥሎ የነገሠው ልጁ ሮብዓምም በእርሱ አልወጣም። የወረሰውም ያወረሰውም ነዋሪ ባህርይ አልነበረውም። ሰሎሞን በሰዎች የተፈለገና የተወደደ መሪ ነው። ጥበቡ ሕዝብን በእጅጉ ያስደመመ፥ ዝናው የወጣ፥ አገር አቋርጠው ሊሰሙት የሚፈልጉት ሰው ነው። እስራኤል በታሪካቸው ንጉሥ ነግሦላቸው ተደላድለው መኖር የቅርብ ታሪካቸው ነውና ሰሎሞን ገና ሦስተኛ ንጉሣቸው ብቻ ሳይሆን ብርቅ ሰው ነው። ሰሎሞን የእግዚአብሔር ሰው ሳይሆን የሰዎች ሰውም ነው። ይህንን እውነት ከሦስት ነገሮች አንጻር እንድንመለከት እወዳለሁ።

1. ጥበብ መሻቱ

ሰሎሞን የታወቀው በጀግንነቱ ወይም እግዚአብሔርን ፈጽሞ በመከተሉ አልነበረም። ሰሎሞን በመጽሐፍ ቅዱስም በዓለማውያን መጻሕፍትም ሳይቀር የታወቀው በጥበቡ ነው። ሰሎሞን ለጥበብ ጸልዮ ጥበብን ከእግዚአብሔር እንደተቀበለ እናውቃለን። ለሰሎሞን ጥበብን የተመኘና የጸለየ ሌላ ሰው እንደነበረ ግን አስበን እናውቃለን? አባቱ ዳዊት ጸልዮለት ነበር። ይህ ዳዊት ሰሎሞንን የመረቀበት ምርቃት ጥበብን ለጥበብነቱ ብቻ እንዲያገኝ ሳይሆን በምክንያት ነበረ። ብቻ የአምላክህን ይህን ነበር ያለው፥  የእግዚአብሔርን ሕግ ትጠብቅ ዘንድ እግዚአብሔር ጥበብንና ማስተዋልን ይስጥህ፥ በእስራኤልም ላይ ያሠ ጥንህ፤ 1ዜና 22፥12።

ዳዊት ሰሎሞን ጥበብና ማስተዋል እንዲኖረው የተመኘው የአምላኩን የእግዚአብሔርን ሕግ ይጠብቅ ዘንድ ነው። ዳዊት እግዚአብሔርን የሚወድና በሚወስዳቸው እርምጃዎቹ እግዚአብሔርን የሚጠይቅ ሰው መሆኑ ከታሪኩ ይታያል። እግዚአብሔርን ባለመጠየቅ ወይም ባለመስማት የሳተባቸው ጊዜዎችም አሉ። ምልስ የሆነ ሰው ነውና ቶሎ ይመለሳል። ለልጁ የተመኘው እርሱ እንደሆነው እየወደቀ እየተነሣ እንዲያገለግለው ሳይሆን ሕጉን እየጠበቀ እንዲኖር ነው። ስለዚህ ይህን ሕግ ይጠብቅ ዘንድ ጥበብና ማስተዋል እንዲያገኝ ጸለየለት።ንጉሡ ሰሎሞንም ለጥበብ ጸልዮአል። የራሱ ጸሎት ግብ ግን ከዚህ የተለየ ነበር። እንዲህ ጸለየ፥ አሁንም በዚህ ሕዝብ ፊት እወጣና እገባ ዘንድ ጥበብንና እውቀትን ስጠኝ ይህን በሚያህል በዚህ በታላቅ ሕዝብ ላይ ይፈርድ ዘንድ የሚችል የለምና 2ዜና 1፥10፤ 1ነገ. 3፥9። የአባትና የልጁን ቃል ስናስተውል (የተሰመረበትን ሐረግ ልብ ይሏል) የዳዊት ለልጁ ጥበብን መሻቱ በእግዚአብሔር ሕግ ጥበቃ ላይ ያተኮረ ሲሆን የሰሎሞን ግን ሕዝብ ተኮር ነው። በሕዝቡ ፊት ይወጣና ይገባ ዘንድ ጥበብን ለመነ። ሕዝቡን ታላቅ አድርጎ አየ። እርግጥ ነው ሕዝቡ ታላቅ ነው፤ ታላቅነቱ ግን ከሕዝቡ ከራሱ የተነሣ ሳይሆን ከሕዝቡ አምላክ የተነሣ ነው። ስለዚህ ትኩረቱ በሕዝቡ ሳይሆን ሕዝቡን ሕዝብ ባደረገው አምላክ ላይ መሆን ነበረበት።

ከላይ እንዳየነው ጸሎቱ ጥበብ ይሁን እንጂ የጥበቡ ዓላማ እግዚአብሔርን ለማክበር አልነበረም። ከሰሎሞን ሕይወትና ዘመን ውስጥ አምልኮና ወደ እግዚአብሔር የቀረበ አረማመድ የምናየው ቤተ መቅደሱ በተሠራባቸው ዓመታት እና አልቆ ሲመረቅ ነው። ምናልባት የሰሎሞን መንፈሳዊ ሕይወት የጦዘበት ጊዜ መቼ ነው ቢባል ቤተ መቅደሱ በተመረቀ ቀን ነው። በዚህም ሁሉ በሥራው ወቅት ባተሌ ከመሆኑ በቀር በሕይወቱ አምልኮ የሚታይበት ሰው አልነበረም። የምረቃ ቀን ቋንቋውም ለአንድ አገር መሪ የሚናገረው ተጽፎ እንደተሰጠው የሚመስል ፍጹም መንፈሳዊ ቋንቋ ነው።  የተለማመደውና የሸመደደው ነገር ይሆን? ወይስ በመጀመሪያ በመልካም ይሮጥ ነበር? ሕይወቱ በጠቅላላው ሲታይ ያን የመሰለ ጸሎትና የቡራኬ ቃል ከሰሎሞን መውጣቱ ያስደንቃል።  ከቤተ መቅደሱ ምረቃ በኋላ የሰሎሞን መንፈሳዊ ሕይወት መደብዘዝ ሳይሆን ጨርሶ አይታይም።

ከተሞችን ሲያጠነክርና ምሽጎችን ሲሠራ፥ የፈረሶችና የሠረገሎች ከተሞችን ሲከትም፥ የጎረቤት መንግሥታትን ገባሮች ሲያደርግ፥ የመርከብ ንግድ ሲያስፋፋ፥ ከመንግሥታት ጋር ጋብቻ ሲሆን፥ ሚስቶችና ቁባቶቹ አንድ ሺህ መሆናቸው፥ ጥበቡን ለመስማት ሰዎች አገር አቋርጠው ሲጓዙ፥ እንደ መክብብ ያለ ስብከት ሲሰብክ፥ ሦስት ሺህ ምሳሌዎች ሲመስል፥ እንደ መኃልየ መኃልይ የመሰሉ ሺህ አምስት መዝሙራት ሲደርስ (1ነገ. 4፥32) ነው የሚታየው። በአጠቃላይ ሲታይ መንፈሳዊ ሳይሆን የጥበብ፥ የፍልስፍና፥ የፖለቲካ ምሑርና ሊቅ ሆኖ ይታያል።

ጥበብን ጠይቆ ነበርና ጥበብ ተሰጠው።
ጥበቡንም ለጠየቀው ዓላማ አዋለው።
የሕዝብ ሰው ሆነና ለሕዝብ አዋለው።
አሕዛብም  ፈለጉት፤  ወደ
እግዚአብሔር ግን አልመራበትም። የሰሎሞንን ሕይወት ዘመኑንም
ስንመረምር የእግዚአብሔር ሰው ሳይሆን የሕዝብ ሰው ሆኖ ኖረ።

የዘመናችን የሕዝብ ሰዎችም ለእግዚአብሔር ሳይሆን እውቀትና ጥበብን ለሰው የሚያውሉ ናቸው። ለሰው አእምሮ የሚመችን፥ ለጆሮ የሚጥምን፥ ፍልስፍና የሚመስልን፥ መብል ያቀርባሉ። ይህ የማይታኘክ፥ የማይቆረጠም፥ ጣፋጭ መብል ነው። ጣፋጭ መብል እንደምናውቀው ጥርስ ያበላሻል፤ እና ጥርሱ የተበላሸ ሰው ጠንካራ መብል መብላት አይችልም። ጣፋጭ በማቅረብ ጠንካራ መብል የማይበላ ብቻ ሳይሆን መናከስም የማይችል ጥርስ የለሽ ድዳም ነው እያደረጉ ያሉት።

2. ገንዘብ መውደዱ

የሕዝብ ሰዎች ለጊዜው ሕዝብን ሸንግለውና ደልለው እንጀራ ያቀርባሉ። ግን እንጀራው የሕልም እንጀራ ነው። የበረከት፥ የድሎት፥ የምቾት፥ የአዱኛና ምድራዊ ብልጽግና፥ የጤንነትና የረጅም ዕድሜን ጥጋብ፥ የሰላምና መረጋጋትን፥ የስደትና መከራን መራቅ እና ወዘተ። ማንም አማካይ ሰው እነዚህን በረከቶች ይፈልጋቸዋል፤ ችግሩ እነዚህ ነገሮች የስኬታማ ክርስትና ምልክት ሆነው ሲደነገጉ ነው። በተለይ ገንዘብን የስኬት ትልቁ ምልክት አድርገው በደማቁ የሚስሉ ዘመነኞች ሰባኪዎች ቀንበር በተከታዮቻቸው ላይ እየጫኑ መሆናቸውን ይደብቃሉ። ይህን የሚሉት ለመንጋው ሳስተው ሳይሆን መንጋውን አስደስተውና ጉም እያስዘገኑ እኪሳቸውና እመቀነታቸው ውስጥ እየገቡ መሆናቸውን ልቡናቸው ያውቀዋል።

ንጉሥ ሰሎሞን እግዚአብሔር መጀመሪያ በሕልም በተገለጠለትና ምን እንዲሰጠው በጠየቀው ጊዜ ካልጠየቃቸው ነገሮች አንዱና ስላልጠየቀ እንደ ምርቃት ሆኖ እንደሚያገኘው ተስፋ የተሰጠው ባለጠግነት ነበር፤ 1ነገ. 3፥11 እና 13። ይህ ተስፋ ተፈጽሞአል። ሰሎሞን እግዚአብሔርን ፈጽሞ ቢከተል ኖሮ ይህ ተስፋ ያለ ችግር ይፈጸም ነበር። ነገር ግን የተፈጸመበት ሁኔታ፥ ማለትም፥ ሰሎሞን የከበረበት መንገድ የገዛ ሕዝቡን በማስጨነቅም ነበር። ንጉሥ ሰሎሞን ገንዘብን የሚወድ ንጉሥ ነበረ። በዘመኑ ብሩን በኢየሩሳሌም እንደ ድንጋይ እንዲበዛ ማድረጉ በ1ነገ. 10፥27 ተጽፎአል፤ ንጉሡም ብሩን በኢየሩሳሌም እንደ ድንጋይ እንዲበዛ አደረገው የዝግባም እንጨት ብዛት በቈላ እንደሚበቅል ሾላ ሆነ። ይላል። ይህ ብር ከብር ማዕድን ተቆፍሮ የወጣ ነው? ይመስለናል፤ ግን አይደለም። እርግጥ በስጦታ የሚመጣለት ብዙ ገጸ በረከት ነበረ፤ ነገር ግን ከምጣኔ ሀብቱና ከወጪዎቹ አንዱን ብቻ፥ የፈረሰኛ ሠራዊቱን መነሻና የፈረሶችና ሠረገሎች ስብስቡን ሂሣብ ብናሰላ በ1ነገ. 10፥26-29 1400 ሠረገሎች እና 12 ሺህ ፈረሰኞች ነበሩት ይላል። ከግብጽ የሚገዛው የአንዱ ፈረስ ዋጋ 150 ሰቅል ነውና ወደ 2 ሚሊዮን ሰቅል ይጠጋል። ሠረገላው አንዱ 600 ነውና ወደ አንድ ሚሊዮን ይጠጋል። ይህ የባልደራሶቹ ብቻ በጀት መሆኑ ነውና ከገንቦው ጠብታው ነው። ይህ ወጪ ከየት መጣ? ይህ ብርን የሚወድድ ንጉሥ ራሱ ስለዚህ ጉዳይ ሲጽፍ፥ ብርን የሚወድድ ሰው ብርን አይጠግብም ባለጠግነትንም የሚወድድ ትርፉን አይጠግብም ይህም ደግሞ ከንቱ ነው አለ፤ መክ. 5፥10። ኑሮው የተንደላቀቀ መሆኑንም በዚያው መጽሐፍ ጽፎአል። የዚያ ሁሉ ወጪ ከየት የተገኘ ነው?ሕይወቱን ጠልቀን ስንመረምረው ከዚህ ፍቅረ ንዋይ የተነሣ ሰሎሞን ለሕዝቡም የተመቸ አልነበረም። አለመሆኑን የምናውቀው ሰሎሞን ከሞተ በኋላ ልጁ ሮብዓም ነግሦ ሳለ እስራኤል ካቀረቡለት ልመና ነው። ኢዮርብዓምን የሚጨምረው የሕዝቡ ልዑካን ቡድን የሰሎሞንን ልጅ ሮብዓምን፥አባትህ ቀንበር አክብዶብን ነበር አሁንም አንተ ጽኑውን የአባትህን አገዛዝ፥ በላያችንም የጫነውን የከበደውን ቀንበር አቃልልልን እኛም እንገዛልሃለን ብለው ተናገሩት ይላል፤ 1ነገ. 12፥4። ይህ በግልጽ የሚያመለክተው በሰሎሞን ዘመን ሕዝቡ ቀንበር የከበደውና በጽኑ አገዛዝ ስር የሚማቅቅ እንደነበረ ነው። ሰሎሞን የሕዝብ ሰው ሆኖ ሳለ የገዛ ሕዝቡን ግን አስጨንቆ ያኖረ፥ ጨቁኖ የገዛ ንጉሥ ነበረ። ቤተ መቅደሱም፥ ቤተ መንግሥቱም ተሠርተው ተጠናቅቀዋል። ቀንበሩ ግን ከሕዝቡ ጫንቃ ሳይወርድ ኖረ። ልጁም በአባቱ ወጥቶ ለሕዝቡ ደንታቢስ በመሆኑ ለእስራኤል መከፈል ዋናና መነሻ ምክንያት ሆነ።

ሰሎሞን ስለ ብልጽግና መስበክ ይችላል። እግዚአብሔር ያበለጽጋል ብሎ መናገርም ይችላል። ቢያስፈልግ የደለበ ንብረቱን ለዚህ ምስክር አድርጎ ሊጠራ ይችላል። ግን የገንዘቡ ምንጭ ከላይ እንዳየነው ቀንበር የከበደው ሰፊ ሕዝብ ነበረ። የዘመናችን ሕዝብ አደሳሳቾች፥ በተለይም ስለ ብርና ብልጽግና የሚሰብኩቱ የእግዚአብሔርን ቃል ትተው ለአድማጭ ጆሮ የሚመች ነገር የሚቀባጥሩት ለሕዝቡ በረከት ተመኝተው ሳይሆን አድማጮቻቸው ጆሮ ስር ያለው ትከሻቸው ላይ ተንፈላስሰው ሊያናጥሩ ስለሚወድዱ ብቻ ነው። ብዙዎቹ እንደ ሰሎሞን ባይሆኑም ባለጠጎች ናቸው። እንደ እርሱ ብርን የሚወዱ፥ ብርን የማይጠግቡም ናቸው። ብልጥግናቸው በራሱ ክፋት የለበትም። ክፋት የሚኖረው ግን ተሰባክያኑ ‘ትበለጽጋላችሁና ለዚህ አገልግሎት ስጡ’ የሚባል ቀንበር የሚጫንባቸው ሲሆን ነው። እንግዲህ እነዚህ ሰባኪዎች ሰዎች የሚያስደስቱ የሕዝብ ሰዎች ሆኑ እንጂ በአንክሮ ሲታዩ የሕዝብ ሳይሆኑ የራሳቸው ሰዎች ናቸው። ሕዝብን የሚያስደስቱት ለሕዝቡ ሳይሆን ለራሳቸው መኖሪያ ብለው ነው።

ባለፉት ሦስት ዓመታት በአሜሪካ ውስጥ አንድ የሕግ መወሰኛ ምክር ቤት አባል ባቀረበው ጥያቄ መሠረት የስድስት ክርስቲያናዊ ድርጅቶች የገንዘብ አያያዝና አወጣጥ ተጠርጣሪ ነውና ይፈተሽ ብሎ ኮሚቴ ተሰይሞ ነበር። ምርመራው የስድስቱንም ዋና መሪዎች እጅግ አስደንግጦ ነበር። ሁለቱ እንዲያውም በግልጽ ተቃውመው ይህ እኛን መመርመር የIRS፥ ማለትም፥ የአሜሪካ የአገር ውስጥ ገቢ መሥሪያ ቤት ሥራ ነው እንጂ የሴኔት ኮሚቴው ተግባር አይደለም ብለው ተናግረው ነበር። በመጨረሻው ውጤት የተጠርጣሪዎቹ ክሳቸው ቢሰረዝም ኪሳቸው እንደደለበ ነው የቀረው። የምርመራው ሂደት የአንዳንዶቹን የገንዘብ አያያዝና አወጣጥ በትንሹም ቢሆን ወደ አደባባይ አውጥቶአል። የአንዳንዶቹ ንብረትና የባንክ ደብተር ከአንድ አናሳ መንግሥት ጋር የሚወዳደር ነው።

የብልጽግና ወንጌል ሰባኪዎች የገንዘብ    በረከት    መደበኛ የስብከታቸው  ርእስ  ነው። ዋናው  እንደ  አዝማች የሚደጋገመው  ሐረግ አድማጮቻቸው እግዚአብሔር በገንዘብ እንዲባርካቸው ከፈለጉ ገንዘባቸውን   መስጠት እንዳለባቸው ነው። የሚሰጡትም በቀጥታ ወይም በተዘዋዋሪ ለሰባኪዎቹ ነው። እርግጥ፥ እግዚአብሔር የሚባርክ አምላክ ነው፤ የተባረከው ሕዝቡ ደግሞ በመስጠት እንዲባርክና በረከትን እንዲለማመድ ፈቃዱም ትእዛዙም ነው። ከመቀበል መስጠት ብጽዕና ነው። ግን የምንሰጠው ለማን መሆኑን እና ለምን መሆኑን ማወቅ አለብን። የምንሰጠው ለእግዚአብሔር ነው። ዋናዋ ይህን ስጦታ የምንከትትባት ጎተራም ቤተ ክርስቲያን ናት። የምናመልክባት፥ የምናገለግላትና የምንገለገልባት ቤተ ክርስቲያን። የምንሰጠውም በረከትን ስለተቀበልን ነው እንጂ ትርፍን ለመቀበል አይደለም። ከሆነ ግንኙነታችንን ያበላሸዋል። አምልኮ መሆኑ ቀርቶ የንግድና የትርፍ ሽርክና ይሆናል። ገንዘብም አምላክ ይሆናል።

3. አምልኮው

ገንዘብን ትተን ወደ አምልኮ ስንመጣም ተመሳሳይ ነው። ለሕዝብ ሰው ሕዝቡ ከተደሰተ እግዚአብሔር ባይደሰትም ምንም አይደለም። የሕዝብ ሰው ራሱ ከእግዚአብሔር ጋር ግንኙነት የሌለው ሕዝብንም ከእግዚአብሔር ጋር የማያገናኝ ሰው ነው። ለአማልክት መስገድና ጣዖት አምልኮ የንጉሥ ሰሎሞን ሁለተኛ መታወቂያው ነው። 1ነገ. 11፥5-10 ሰሎሞንም የሲዶናውያንን አምላክ አስታሮትን፥ የአሞናውያንንም ርኵሰት ሚልኮምን፥ ተከተለ። ሰሎሞንም በእግዚአብሔር ፊት ክፉ ነገርን አደረገ፥ እንደ አባቱም እንደ ዳዊት እግዚአብሔርን በመከተል ፍጹም አልሆነም። በዚያን ጊዜም ሰሎሞን ለሞዓብ ርኵሰት ለካሞሽ፥ ለአሞንም ልጆች ርኵሰት ለሞሎክ በኢየሩሳሌም ፊት ለፊት ባለው ተራራ ላይ መስገጃ ሠራ። ለአማልክቶቻቸው ዕጣን ለሚያጥኑ መሥዋዕትም ለሚሠዉ ለእንግዶች ሚስቶቹ ሁሉ እንዲሁ አደረገ። ሁለት ጊዜም ከተገለጠለት፥ ሌሎችንም አማልክት እንዳይከተል ካዘዘው ከእስራኤል አምላክ ከእግዚአብሔር ልቡን አርቆአልና፥ እግዚአብሔርም ያዘዘውን ነገር አልጠበቀምና እግዚአብሔር ሰሎሞንን ተቈጣ። ይላል። ይህ መንፈሳዊ መልኩ ነው። ለንጉሥ ሰሎሞን ሚስቶቹ ከተደሰቱ፥ የሲዶና፥ የአሞን፥ የሞዓብ አማልክትና ሕዝቡ ሁሉ ከተደሰተ እግዚአብሔር ባይመለክም ምንም አልነበረም። በእግዚአብሔር ፈንታ ሌሎች ግዑዛንና ርኩሳን ጣዖታት ቢመለኩ ምንም አይደለም።

የእግዚአብሔርን ቦታ ለመውሰድ ወረፋ ሊይዙ፥ ተራ ሊጠብቁ የሚያቆበቁቡ ብዙ አሉ። ቀደም ሲል እንዳየን ገንዘብ አምላክ ይሆናል። ሆድም አምላክ ይሆናል። አምላክ ሲባል እንደ ጣዖት ተክለን ወይ ገትረን የምንሰግድለት ብቻ ሳይሆን በኛና በእግዚአብሔር መካከል የሚገባ ማናቸውም ነገር ነው። ለእርሱ የምንሰጠውን ወይም ራሳችን የተሰጠን የምንሆንበትን ማናቸውንም ነገር የሚቀንስ ወይም የሚያስቀር ከሆነ አምልኮአችንን እየተገዳደረ ነው። የሕዝብ ሰዎች በሚያገለግሉአቸው ወገኖች ሕይወት ውስጥ ይህን ጣዖት ሲያዩ ውስጣቸው አይቆጣም። ለእግዚአብሔር ትራፊውና ውራጁ እንደሚበቃው ያስባሉ። ስሕተታቸው ይህ እንደሚበቃው ማሰባቸው ሳይሆን ይህ እንደተገባው መቁጠራቸው ነው። ሰሎሞን በአንድ ጀንበር ወይም በአንድ ሌት አልወደቀም። ሌሎችን አማልክት እንዳይከተል በግልጽ ተነግሮታል፤ 1ነገ. 11፥9-10። እግዚአብሔር ሰሎሞንን ይህን ያዘዘው በግልጽ ነበር፤ 1ነገ. 9፥6-9 ይህን ይነግረናል። ሌሎችን ሊያስደስት ብሎ ከአምላኩ ልቡን አራቀ፤ ተለየ። መርገምን፥ መተረቻ መሆንን፥ የሕዝቡንና ከፍ ብሎ የነበረውን ስፍራ መዋረድን አስከተለ። ፍጻሜው እንደ አጀማመሩ አላማረም። የሕዝብ ሰው ነውና::

The post   የመንጋ ብቻ አስደሳች ሰው መልክ first appeared on ደቀ መዝሙር.